Σ'αυτη την έρημο των Χριστουγέννων,
ένας άστεγος μόνος, αγέλαστος,
ψάχνει στο σκοτάδι να φωτίσει τη μοναξιά της ψυχής του .
Στα χέρια του κράτα ένα τρίγωνο,
με τα μάτια χάμω, και με μια γεύση δακρύων ανάμεσα στο στόμα,
προσπαθεί να βρει τις λέξεις...
Κάπου ξεχάστηκαν, μαζί και οι νότες από τα κάλαντα...
Στη τσέπη του, αυτό το αστέρι που ξέμεινε από πέρσι.
Δεν έχει που να το στολίσει.
Ίσως...αυτό το δέντρο της σελήνης να'ναι το κυπαρίσσι του ...
Απέναντι, ένα παιδί να του χαμογελά...
Με βήματα αργά και μουδιασμένα, σέρνεται στα φανάρια.
Του δίνει το χέρι,μαζί να ανάψουν τα φαναράκι της ψυχής, να πάνε σ'ενα κόσμο όμορφο, με δώρα,μπάλες και γλυκά.
Comments