Κάθε που η νύχτα έπεφτε,
εκείνος περίμενε εκεί
αδημονώντας για τη συνάντησή τους –
ένας άλλος Αποσπερίτης.
Σε λίγο εκείνη θα του χαμογελούσε
μέσα από τα εβένινα, λυτά μαλλιά της.
Μυστηριώδης κι αινιγματική –
ίδια με τη νύχτα.
Τα μάτια της
δυο μαύρες σταγόνες μελάνι
που με την άκρη της πένας του
εκείνος θα περιδιάβαινε
επάνω στις λευκές σελίδες
και μέσα απ’ τις λέξεις
εκείνη θα ξεπηδούσε,
θα έπαιρνε πάλι πνοή
κι ολοζώντανη μπροστά του
θα λικνίζονταν
στης γραφής του τον ρυθμό.
Σε λίγο θα ήταν μαζί,
στης μνήμης τον σιωπηλό χορό.
Η νύχτα, πια, τους ένωνε μονάχα.
Κωνσταντίνος Μπασούρης
Από την ποιητική συλλογή Θλιμμένα Ηλιοτρόπια, Εκδόσεις Κούρος, 2022
Comments