ΝΙΟΤΗ

Νιότη, που την γυαλάδα σου

ξεφτίζει το λιοπύρι,

στο κάθε καλοκαίρι σου,

αργά και την ξεβάφει

και που την ομορφάδα σου

αργά, αργά θαμπώνει,

πότε η πάχνη η κακιά

και πότε κακό χιόνι

Σκληρός ο χρόνος οργωτής

στης ζήσης το χωράφι,

στο πρόσωπο ξέρει καλά

αυλάκια να υπογράφει.

Σαν τα καράβια, που κρατούν

δεμένα κάπου οι κάβοι,

ξεπλένει ο χρόνος όνειρα,

πόθους κι ελπίδες θάβει.

Νιότη, λαμπρή, πανέμορφη,

που ανυποψίαστή είσαι,

την κάθε μέρα να χαρείς.

Απόλαυσ΄ την και ζήσε!

Γέλα, τραγούδα, χόρεψε.

Μα κάνε αυτό που πρέπει

Με οδηγό την Αρετή

προς χάριν της Αλήθειας:

«Τον κόσμο τούτο χάλασε

και χτίσε κόσμο άλλο.»

Ευωδιαστά ροδόφυλλα

Ω νιάτα μου, όπως είστε

σε όμορφο κόσμο δίκαιο

ευτυχισμένα ζήστε.

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη