Όταν η καρδιά τραγουδάει για τη λαχτάρα του αέναου έρωτά της
και παίρνει το δρόμο που αυτή ορίζει
Να 'μουν ο πόθος σου εγώ, να 'μουν το όστρακό σου,
σα λίβας να σε κατοικώ, να γίνω ο ομφαλός σου.
Να 'σουνα Τρελοβάπορο, κι εγώ τ' αέναο το κύμα,
ν' αχολογάμε στη ζωή με την αγάπη πρίμα !
Να 'σουν κιθάρα, ή βιολί, ή ούτι αν το θελήσεις,
κι εγώ οι έντεκα χορδές, οι νότες να υμνήσεις...
Να 'σουνα σύννεφο εσύ, της έγνοιας σου εγώ δάκρυ,
Σταγόνα να με καρτεράς μες στων ματιών την άκρη...
Να 'σουνα πεύκος σκιερός, χώμα εγώ που ριζώνει,
να σκύβεις για να με φιλάς και να ριγούν οι κλώνοι.
Να ήσουν άστρο λαμπερό κι εγώ να 'μουν φεγγάρι,
σαν λυγαριά να γέρναμε στο ίδιο μαξιλάρι...
Να 'μουν η σκέψη σου εγώ, στο νου σου ένα θηκάρι,
μέσα εκεί να φώλιαζα όπως στο βράχο οι γλάροι..
Να 'μουν ο λόγος σου εγώ, της γλώσσας σου οι λέξεις,
ποίημα για με το πιο 'μορφο μες στην καρδιά να μπλέξεις...
Είμαι 'να κύμα της ζωής, βράχος μου σύ γαλήνη,
τα χείλη όταν σμίγουμε, τις θάλασσες μου σβήνει...
Εσύ 'σαι το στερέωμα, η γη εγώ, μια σφαίρα,
μες στην ψυχή Ανατολή του ήλιου κάθε μέρα!
Comments