Μπαλόνια ονείρων 🎈

Συνηθίσαμε, αδελφέ μου, να γεννάμε όνειρα για να παράγουμε ελπίδα!

Γεμίζουμε πολύχρωμα μπαλόνια με ό ν ε ι ρ α, συνήθως ταξιδιάρικα, μερικά απατηλά, κάποια ρεαλιστικά, πολλά ανεδαφικά, έτσι γιατί τα έχει ανάγκη η ψυχή μας, να χαίρεται ακόμα και με ψευδαισθήσεις!

Έχει η ψυχή αυτή την ανάγκη

να μοιάσει για λίγο με παιδί, να αγκαλιάσει την αγνότητά του, να ταυτιστιστεί με τη χαρά στο πάρτι γενεθλίων του, που αν και του παρέχονται τόσες εκπλήξεις, η μεγαλύτερη ικανοποίησή του είναι να σπάσει τα μπαλόνια που στολίζουν τη γιορτή του, γιατί σε κάποιο από τα πολλά κρύβεται μια νέα έκπληξη!

Δεν ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι όσοι ζουν για να ικανοποιούν απλά επιθυμίες ωφελιμιστικές, ούτε όσοι έχουν τη δύναμη να

ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι σημαίνει πως αδυνατούν να προσεγγίσουν τον ρεαλισμό της ζωής, κι ας φαντάζουν αφελείς στην συνείδηση

" των λογικών " .🎈

Σίγουρα όμως

ο ν ε ι ρ ε ύ ο ν τ α ι, όσοι επιθυμούν το ασύλληπτο να πιάσουν, σε τρικυμισμένες θάλασσες να κολυμπούν και να επιβιώνουν, με θεριά να παλεύουν και νικητές να βγαίνουν, αλλά και τον ήλιο κατάματα να αντέχουν να κοιτούν, χωρίς τα βλέφαρα να κλείνουν, όπως και να χορεύουν στη βροχή γυμνοί με ομπρέλα την αγάπη!

Άρωμα του έρωτα να νιώθουν τις σταγόνες που τη λάβα τους δροσίζει, να στέκονται αγέρωχοι στην στείρα κριτική, κι ας θεωρούνται από το αποστειρωμένο περιβάλλον τους τρελοί, γιατί ένα μεγάλο

ό ν ε ι ρ ο είναι και η ΖΩΗ!

Ό ν ε ι ρ α φυλαγμένα σε μπαλόνια , άυλα εκείνα, ανάλαφρα τα μπαλόνια, ταξιδεύουν στον κόσμο του φανταστικού, στο φάσμα της ελπίδας, με του ανέμου την πορεία. Χάνονται στο αέναο τα περισσότερα, κάποια πιάνονται σε σύννεφου απόχη, κι αν σπάσουν με κάποια ατμοσφαιρική σύγκρουση, τύχη το λένε μερικοί, σκληρή δουλειά σε ε λ π ί δ α εποχούμενη την αποκαλούν άλλοι, σίγουρα όμως τις σταγόνες δροσιάς τις νιώθουν όλοι στην ψυχή τους, όπως και να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα !🎈

Το λάθος είναι όταν αποφασίζουμε να φουσκώσουμε μπαλόνια με όνειρα άλλων.

Όνειρα που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί, ούτε καν έχουν στον ορίζοντά τους χαραχτεί και η διαχείρισή τους δεν εξαρτάται από μας.

Δικό μας το μπαλόνι, το γεμίσαμε με ό ν ε ι ρ α που

ό ρ α μ α το βαφτίσαμε. Πορεία, στόχος ήταν η πρόθεση να χαράξουμε για εκείνους που ακολουθούν ,ευκολότερη να γίνει η ζωή τους, να μην γίνει πικρό το δάκρυ, ο ιδρώτας τους μόνο άνθη να ποτίζει.

Μέσα τους όμως κλείνουμε κάποιου άλλου την πνοή, αλλάζει η μοριακή του σύνθεση, αλλοιώνεται το ειδικό του βάρος, δεν αιωρείται, σπάει με μια απλή τριβή στην πρώτη ακίδα που το αγγίζει, και οι αναμενόμενες σταγόνες δροσιάς γίνονται πυρακτωμένα κύτταρα, ανοίγουν πληγές επώδυνες, ίσως και ανεπούλωτες!

Το έμαθα στα εβδομήντα πέντε μου χρόνια, αδελφέ μου, αργά για το παρελθόν, νωρίς για το μέλλον. Έγινα λιγότερο ρομαντικός, κατάργησα τα μπαλόνια, μα μου λείπει το

ο ξ υ γ ό ν ο, δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, γι αυτό κρυφά απόψε ένα καταπράσινο μπαλόνι, στο χρώμα της ε λ π ί δ α ς θα φουσκώσω, θα το απελευθερώσω και ίσως σύντομα να γίνει μια ατμοσφαιρική σύγκρουση.

Με ικανοποίηση θα γευτώ τις σταγόνες δροσιάς, με στωικότητα τα πυρακτωμένα κύτταρα...,κάποιοι πρέπει να ονειρεύονται, να δρουν, για όσους σε μόνιμο νιρβάνα έχουν αμπαρώσει τη ζωή τους!

Βαγγέλης Γιάννος 🎈