ΜΟΥ 'ΤΑΞΕΣ

Μου 'ταξες μες τ' ουρανού τα στέκια να με πας,

κει που τα όνειρα αέναες σκαρώνουνε φωλιές.

Τη γύρη απ' της καρδιάς τα άνθια να τρυγώ

κι απ' το αμπέλι της να πίνω Αγάπη να μεθώ.

Μου 'ταξες θάλασσα πως θα ναι η αγκαλιά σου,

ρότα χαράς, γλυκός, ονειρικός ταξιδεμός.

Κι η ανάσα σου, ανάσα μου, έλεγες, πως θα ναι,

λατρεία, ρίγος, προσευχή κι ανασασμός!

Κι έλεγες: Για δες, τα κυπαρίσσια

δεν λυγάνε,

δεν τα τρομάζει ο σίφουνας, ο άξενος βοριάς.

Έτσι κι εμείς, έως το γέρμα της ζωής θα πάμε.

Σαν μία νότα οι χτύποι στα πλήκτρα της καρδιάς.

Μα αλί,

χτύπος δεν έμεινε κανείς ως μία άπαιχτη χορδή,

κι οι νότες γίναν το δοξάρι μιας θλίψης οιμωγή.

Απέθαντο μαράζι ... πως φτώχειν' έτσι η ψυχή,

σαν δίκασαν τα όνειρα σε ισόβια φυλακή...!

Τα άνθια γίναν σκλήθρες, βαθιά με μπήγουν και πονώ.

Και τις σειρήνες του φευγιού σου ακούω κι αλυχτώ.

Τα άλμπουρα λυγίζουν, το κύμα λαίμαργο θεριό

κι όλο πίσω στρέφω, τον άστοργο μετρώ καιρό.

Σαν λυσασμένη λάμια η μοίρα με γδέρνει και φοβάμαι...

Δεν έμεινε αποκούμπι, καμία ρήτρα και σωσμός...

Μην κλαις ψυχή μου... Αχ, πόσο κι οι δυο πονάμε...,

αλλά, δεν τον περίμενες τέτοιον κι εσύ κατατρεγμό...

Δεν έμεινε ιστίο στο εύπλοο σκαρί σου,

μ' αυτό που θα αρμενίζαμε έως το Θιάκι της ζωής.

Έβαλες έμβολο τις ενοχές στο νου και στην ψυχή σου,

τα πρέπει ως ανάχωμα μες της καρδιάς τη διαδρομή...

Λιλή Βασιλάκη