
Πράσινη πολυθρόνα τής καρδιάς!
Στο πράσινο βουλιάζει η έγνοια,
η ανασφάλεια, και όραματα που με καλούν, μου υπενθυμίζουν πώς ζω και όχι απλά υπάρχω.
"Το πράσινο" τους δάσους της φυλλωσιάς ψυχών..
Πράσινο τής ελπίδας, καταφύγιο των αποδημητικών πουλιών.
ΟΙ ποιητές δεν ερωτεύονται..
Κυοφορούν τον έρωτα κάθε στιγμή.
Γέννημα μίας μοίρας τους ταπεινής.
Ερωτεύονται χρώματα, σκιές που περιφέρονται χαμένες σε λαβύρινθο ζωής.
Ερωτεύονται ψιθύρους, τα κελάρισμα πουλιών σαν η ίριδα τους τα συλλάβει να πετούν και αποθανατίζει την στιγμή απελευθέρωσης τους!
Ακούν τον αοιδό των γάργαρων νερών,
εκεί ακουμπούν τις ανάσες των ψυχών και τα πάθη τους να κολυμπήσουν,
δίχως να ναυαγήσουν.
Ο Έρωτας δεν στερεύει, είναι δίδυμο αδέλφι τής ελευθερίας με ταυτότητα ψυχής.
Επαναστάτης που σπάει χειροπέδες.
Δεν μπαίνει σε παιχνίδια εξουσίας.
Δεν χρήζει ανάγκης να προσποιηθεί, τον συνεπαίρνει ό,τιδηποτε διεγείρει και ακονίζει όλες τις αισθήσεις στην ζωή ...
Ποιητής ο Έρωτας.
Ακούει ό,τι δεν ακούει κανείς.
Βλέπει ακόμη και όταν τον έχει τυλίξει στον ιστό του το Σκοτάδι.
Δεν εστιάζει στο εύκολο, το προσιτό, στα εμφανή..
Βλέπει το Αίνιγμα τής Σφίγγας σε κάθε του διαδρομή.
Λατρεύει το μυστήριο και κάνει το περίπλοκο απλό με τρόπο που ανακαλύπτει στη διαδρομή, δίχως υστεροβουλία και περιορισμό!
Αγαπώ το πράσινο μού υπενθυμίζει η πράσινη πολυθρόνα τής ζωής.
Προϊδεάζει για το μόνο μονοπάτι
στρωμένο με δάφνες μιας και μόνο αρετής:
Της απλότητας της ίδιας της ζωής!
Παπαδόπουλου Φωτεινή
Comments