"Μονάδα Περίθαλψης Ναυαγισμένων Ονείρων"

Γνωριστήκαμε στην αρχή της μέσης ηλικίας μου.

Σε εκείνη την περίοδο που οι άντρες κατασταλάζουν, απομακρύνονται από τις προσωπικές επιδιώξεις και επιδίδονται με πάθος στον τομέα της δημιουργίας.

Ήταν εργασιομανής, καμία δουλειά που πίστευε πως ήταν σε θέση να διεκπεραιώσει δεν άφηνε να του ξεφύγει.

Θαύμαζα την δοτικότητά του, το χιούμορ του, τον αυτοσαρκασμό του, την ανθοφορία των ενεργειών του στο περιβάλλον του.

Με εντυπωσίαζε η ευρηματικότητά του να υπερπηδά σκοπέλους, να αποφεύγει συμπληγάδες. Διέκρινα σθένος ζηλευτό με τις κακοτοπιές που συναντούσε, και πάντα χαμογελούσε, λες και η κακοκεφιά ντρεπόταν να τον αγγίξει!

Τα 'φέραν έτσι οι καιροί που χαθήκαμε στην δίνη των υποχρεώσεών μας.

Ποτέ όμως δεν ξεθώριασε η προσωπικότητά του στην συνείδησή μου.

Τον αναζήτησα επίμονα σαν αποδεσμεύτηκα από τις έγνοιες που έγιναν πλέον υποχρεώσεις άλλων. Δυσκολεύτηκα να τον εντοπίσω, πολλά είχαν αλλάξει!

Μια ανακούφιση δικαίωσης και μεγάλη αδημονία με κυρίεψε όταν πληροφορήθηκα πως βρίσκεται ανάμεσά μας, αλλά συγχρόνως ένιωσα ασυνήθιστο σφίξιμο στο στομάχι, όταν μέλος της οικογένειάς του με παρέπεμψε σε διεύθυνση ενός Γηροκομείου.

Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων το αποκάλεσε, μα στην συνείδησή μου ως Μονάδα Περίθαλψης Ναυαγισμένων Ονείρων καταγράφηκε!

Κυριακή ήταν η ημέρα που τον επισκέφτηκα.

Η θαλπωρή του χειμωνιάτικου ήλιου συνοδοιπορούσε με τις ζωογόνες μου θύμισες από τα χρόνια εκείνα.

Στην τρίτη ηλικία πλέον εγώ, υπέργηρος εκείνος, αργήσαμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, μα σαν τα σημάδια από τα κοινά μας βιώματα φώτισαν το παρελθόν, ίδιο με τότε ήταν το χαμόγελό του, πολύ πιο ζεστή όμως η αγκαλιά του.

Σύντομη ήταν η βόλτα μας στους διαδρόμους του κήπου "της Μονάδας Φροντίδας Ναυαγισμένων Ονείρων" , είχε ξεχάσει τι σημαίνει θαλπωρή, ούτε αυτό το δώρο του ήλιου δεν μπορούσε να δεχτεί.

Στην αίθουσα "ψυχαγωγίας" μου ζήτησε να περάσουμε το χρόνο της επίσκεψής μου.

Σε κάθε γωνιά του χώρου τούτου είχε εγκατασταθεί η κατάθλιψη, η ατμόσφαιρα μύριζε μελαγχολία, έντονη ήταν η έλλειψη ζωής, μα του ήταν πολύ οικεία πλέον, τα προτιμούσε από οποιαδήποτε άλλη έκφραση συναισθημάτων. Είχε συμβιβαστεί με την εγκατάλειψη, είχε συμφιλιωθεί με το τίποτα που προσπαθούσε να το εξευμενίσει με επιχειρήματα πως ήταν καθήκον του να κτίζει

"φ ά ρ ο υ ς ", έτσι για να πονά λιγότερο στα βράχια που τον έριξε της ζωής το σκάφος!

"Ήμουν πάντα ευάλωτος στους συναισθηματικούς εκβιασμούς, η ζωή τη λέξη ΟΧΙ δεν μου τη δίδαξε, το ΝΑΙ βιαζόταν πάντα να ακουστεί, πάντα προηγούνταν",τόνισε ψιθυριστά σε μία καμπή της συζήτησής μας και το δάκρυ που κύλησε στο κουρασμένο του πρόσωπο δεν μπήκε στον κόπο να το σκουπίσει.

Λίγα χρόνια μετά το γάμο του γιου του έχασε τη σύζυγό του. Αμέσως μετά τα Σαράντα της, άρχισαν γιος και νύφη να τον πολιορκούν με τις δυσκολίες της ζωής, με την άσχημη οικονομική τους κατάσταση, να τονίζουν με έμφαση το ακριβό ενοίκιο, τα φροντιστήρια των παιδιών...,να μιλούν για αδικία να μένει μόνος σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι και τα παιδιά τους να είναι στιβαγμένα σε ένα διαμέρισμα χωρίς ανέσεις.

Τον κατηγόρησαν για γεροντικό εγωισμό, για έλλειψη ενσυναίσθησης, γιατί έπρεπε ο ίδιος να το προτείνει αυτό και να μην τους φέρει σε δύσκολη θέση...

Τους πρότεινε να μείνουν όλοι μαζί, να μοιραστούν και την καλή του σύνταξη, να βοηθηθούν, να βρουν διέξοδο τα τόσα πρόβλημα που παρουσίασαν, αλλά ήταν ανενδοτοι...! Δεν άντεχαν άλλο το στρίμωγμα δήλωσαν..., θα άρχιζαν προβλήματα επικοινωνίας, θα επερχόταν φθορά στην σχέση τους,και αυτό δεν θα ήταν δίκαιο για κανέναν...!

Μια τέτοια κατάσταση θα ήταν επικίνδυνο και για την ψυχολογία των παιδιών τους ...ειδικά αυτό δεν έπρεπε να τον αφήνει αδιάφορο.

"Ξενύχτησα..., έκανα ταινία τη ζωή μου, άρχισαν να επαναστατούν οι παροπλισμένες επιθυμίες μου για να καλύπτω ανάγκες πριν ακόμα γεννηθούν...,μεταμορφώθηκε η στείρα ωφελιμιστικότητα σε Μέδουσα, τρόμαξα, έτρεξε η ντροπή να πάει να κρυφτεί..., και το πρωί είπα το πρώτο ΟΧΙ της ζωής μου, το εμπλούτισα μάλιστα με το "φτάνει πια ! " Άρχισε αμέσως η αντίστροφη μέτρηση, η κατάσταση έγινε αφόρητη..., ντρεπόμουν εγώ πια ,αυτοεξορίστηκα εδώ για να μην βλέπω, να μην ακούω, να βρω τη γαλήνη των γηρατειών μου..., αλλά με πονούν οι μνήμες, έχουν ανοίξει πληγές. Τόσα χρόνια δύο φορές μόνο ήρθαν να με δουν κι αυτές χωρίς τα εγγόνια μου, και πάντα με κάποια χαρτιά που έπρεπε να υπογράψω.

Ας είναι, να 'ναι πάντα καλά, ευτυχισμένοι να συνεχίσουν τη ζωή τους στο σπίτι μου που καταπάτησαν, αφού και μόνο η παρουσία μου τους ήταν εμπόδιο"

Δάκρυσε πολλές φορές, μα η καρδιά του αν και ένιωθα να θρηνεί, μόνο ευχές έστελνε στα χείλη του! Προσπαθούσε να δικαιολογήσει καταστάσεις, σχέσεις έρωτα και αγάπης, του δυνατού και του άβουλου, της συμβίωσης και της ανεξαρτησίας, της μοναχικότητας και της μοναξιάς..!

Προέτρεψε, αν τον επισκεφτώ και πάλι, να αφιερώσουμε το χρόνο στην δική μου ζωή, στην κοινές μας μνήμες, να πειστεί πως κάπου ανήκει..., αυτό το εξέφρασε και με την πολύ σφιχτή αγκαλιά του

...δυνατότερη ακόμα και από εκείνη που ο ένας αναγνώρισε τον άλλον.

Τα βράχια της ζωής...πιο κοφτερά από εκείνα που αντιστέκονται στη μανία της αγριεμένης θάλασσας!

Τα βράχια της ζωής...,πιο κοφτερά από εκείνα που αντιστέκονται στη μανία της αγριεμένης θάλασσας!

Βαγγέλης Γιάννος

Συγγραφέας