Η μνήμη των υδάτων, μια
σταγόνα του άχραντου
φωτός και υπάρχω.
Από ένα σκοτάδι όλα γεννήθηκαν,
απ το μεγάλο άλμα πάνω απ το
έρεβος, απ τη μνήμη της συμπαντικής
δημιουργίας, οδοιπόρος κι εγώ
των υδάτινων διαδρομών,
που ανοίγονται μέσα μου,
αναζητώντας το πέρασμα
που οδηγεί στο φως,
φορές, με τη σκέψη στα ασφοδελιά
μονοπάτια.
Μέσα μου καταγράφηκαν οι άγριοι ήχοι
απ τις κοσμογονικές παλίρροιες,
και κάπου ξέχασα το δρόμο..
Ο κόσμος στέκεται τρομαγμένος
μπροστά στ άγρια θηρία, τώρα θέλω
και πρέπει να ξαναβρώ τη μνήμη, εκείνη
την πρώτη.
Τα νερά αγιάζουν, η εντολή
της ανατολής είναι πιο βαθειά,,
με την ασήμαντη σταγόνα νόησής μου,
πρέπει να βρω έναν καινούργιο
δρόμο, μακριά απ αυτή τη μεγάλη νύχτα.
Νίκη Φωκά
Comments