Μικρό παιδί σαν ήμουνα...

Από μικρό παιδάκι φορούσες κοντά παντελονάκια και είχες μία ομπρέλα προστασίας στο κεφάλι για τον ήλιο και τη βροχή.

-Χαρούλη πρόσεχε θα πέσεις

-Χαρούλη αγάπη μου μην τρέχεις, θα ιδρώσεις...

-Χαρούλη καρδούλα μου, μην τσαλαβουτάς στα νερά με τα καλά σου παπούτσια.

Με προεξάρχουσα τη μάνα, ασπίδα και αδυναμία σου, ένα ολάκερο τσούρμο ένα ανάκατο και αγαπησιάρικο συγγενολόι έτρεχε ασθμαίνοντας ξοπίσω σου, να προλάβει ανάγκες, να καλύψει επιθυμίες.

Άρρεν, λεβέντης και μοναχογιός, έσερνες πίσω σου, σαν μοίρα, το μέλλον της οικογένειας και το βαρύτιμο όνομα του παππού σου, Χαραλάμπης..

Αυτές οι απάνεμες αγκαλιές τα χάδια,τα απλωμένα χέρια, τα καλούδια τα ζαχαρωτά και τα παιχνίδια, νότισαν την ανάσα σου, έγιναν ο καμβάς και το πολύχρωμο γιορτάνι της ζωής σου,ίσως και η θηλιά σου,θέμα οπτικής.

Μικρούλης και αγαπησιάρης,μικρούλης και μονάκριβος, μικρούλης και χαϊδεμένος, φώλιασες σε μία αγκαλιά, κούρνιασες σε ένα σωρό από παροχές και καλούδια, γλέντησες σε γιορτάσια και πανηγύρια, ταξίδεψες σε βουνά και θάλασσες, αντάμα με ένα συμπαγές συγγενολόι,να τρωγοπίνει, να τραγουδά παράφωνα,να σέρνει το χορό μέχρι τελικής πτώσης και να γλεντοκοπά, σε γενέθλια, ονομαστικές γιορτές, βαφτίσια και γάμους.

Γύρω γύρω όλοι και εσύ στη μέση, το επίκεντρο, το στολίδι, με τη σπαθωτή κορμοστασιά σου,τα μελένια μάτια σου και την αγγελοκάμωτη μορφή σου. Γύρω γύρω όλοι, ασπίδα και δίχτυ προστασίας,οι επιθυμίες σου προσταγή,οι ανάγκες σου προτεραιότητα, αποκλειστικό ζητούμενο, να είσαι καλά, να περνάς καλά ,να χαίρεσαι μακριά από το κακό μάτι τις πίκρες της ζωής, και τα βάσανα αυτού του κόσμου.

Μετά το σχολείο σε έκανε υπάκουο και καλό παιδί,δηλαδα...σε εξάσκησε να καταπίνεις τα δάκρυα, να καταπνίγεις το θυμό και την αντίδραση, να σωριάζεις όλα τα άπλυτα στην ψυχή σου, και στο τέλος να τρέχεις στον ψυχίατρο για μπουγάδα.

Το σκεπτόμενο παιδί πάντα σε απουσία και το σύστημα σε πλήρη αποτυχία, αφού δεν κατάφερε να δώσει φτερά και όραμα στη νέα γενιά, να σκαρφαλώσει στον ουρανό και από κει να κουμαντάρει τον κόσμο.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσες και έγινες τόσο ψηλός, αλλά το μάτι σου δεν μπόρεσε ποτέ να πετάξει πάνω από τη μάντρα,τόσο ενήλικας αλλά η περπατησιά σου δεν τόλμησε ποτέ να περάσει το φράχτη, τόσο άντρας και όμως δεν διανοήθηκες ποτέ, να δραπετεύσεις από την αγκαλιά, τη φωλιά , την ασπίδα και το δίχτυ.

Σε κάθε απόπειρα,κάθε μηδαμινή απόπειρα, σε έπιανε τρέμουλο και ανασφάλεια, όπως ακριβώς τότε, που τα πατουσάκια σου έκαναν προσπάθεια να στεριώσουν τα πρώτα τους βήματα, σαν νεοσσός στο πρώτο του πέταγμα.

Ούτε ένα όνειρο δεν τόλμησες να αγγίξεις, γιατί ήταν ψηλά πολύ ψηλά στον κοιμισμένο ουρανό με ένα τσούρμο πέφταστέρια γύρω του, και εσύ έτρεμες και το σκοτάδι και το ύψος...

Ούτε καν μια αγάπη τόλμησες να πάρεις στο κατόπι, στα είκοσί σου χρόνια ,τότε που η ζωή φορούσε τα γιορτινά της και το κορίτσι είχε μάτια φωτιά και κοραλένια χείλη. Διαπίστωση,η ζωή θέλει τόλμη και ρίσκο και το βόλεμα είναι βαρύ πανωφόρι και αόρατη φάκα, πάντα βλέπεις το τυρί και ποτέ το κάγκελο.

Συνήθισες, βολεύτηκες, αρκέστηκες, βάρυνες, βούλιαξες, πάτωσες σε μία σπιτίσια σκάφη με μπρατσάκια και χάρτινες βαρκούλες.

Τώρα, που ασπρίσαν τα μαλλιά σου και όλοι εκείνοι,που σε κανάκευαν στοργικά και σ' αγαπούσαν ασφυκτικά,φύγανε ένας ένας για μακρινό ταξίδι, τώρα που βγάζεις τεφτέρι και κάνεις τον απολογισμό, νιώθεις μία θλίψη, γιατί έζησες χρόνια πολλά, αλλά ποτέ δεν ύφανες το δικό σου όνειρο, ποτέ δεν τόλμησες να περάσεις κρυφά κείνο το μονοπάτι για τα περιβόλια, που κελαηδούσαν τα πουλιά και γλεντοκοπούσε η άνοιξη ,γιατί ποτέ δεν τόλμησες να χρωματίσεις τις μέρες σου με το χρώμα της καρδιά σου και να δοκιμάσεις πικραμύγδαλο για να αλλάξεις γεύση.

Ποτέ δεν ένιωσες τη χαρά να χορτάσεις λαίμαργα την πείνα σου,να σβήσεις μόνος τη δίψα σου , και να τρέξεις ξυπόλητος πίσω από την καρδιά σου.

Αυτοαλοτρίωση το λένε, ζωή στα αζήτητα, χωρίς όνειρα, χωρίς θέλω, χωρίς ατομικό δελτίο ταυτότητας,χωρίς υπογραφή ,ευθύνες και ρίσκα. Μια απελπιστική ισάδα, μία ισοπεδωτική ασφάλεια, με το φόβο να καραδοκεί και να σε κουμαντάρει,λες και το να σώσεις το τομάρι σου, είναι αυτοσκοπός.

Τώρα,που παραμεγάλωσες και ασπρίσαν τα μαλλιά σου, έχεις μπροστά σου ένα ταξίδι,που θα το πορευτείς μόνος, το μόνο τη ζωής μου ταξίδιον όπως λέει κι ο Βιζυηνός.

Και έχεις στην πλάτη ένα κατάφορτο ζεμπίλι με μετάνοιες, τύψεις και ανώφελες διαπιστώσεις..

<Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία>

Τα πάντα στη ζωή είναι ρίσκο τρέλα υπέρβαση..

Λιάνα Πουρνάρα🌹