Μια σχέση γένους θηλυκού

Πόσο όμορφη και πόσο δύσκολη μια σχέση θηλυκού γένους…

αυτή η ξεχωριστή μητέρας και κόρης… σχέση πρωταρχική και καταλυτική για την οικοδόμηση της προσωπικότητας του νέου ατόμου.

Σχέση έντονη και τρυφερή συνάμα γεμάτη συναίσθημα περίσσιο.

Κι αν, κάποτε, ο μητρικός ρόλος γίνεται διπλός η σχέση μοιάζει με ομφάλιο λώρο, που γυρίζει νοερά γύρω γύρω, περιτυλίγοντας την αγαπημένη ύπαρξη λες και θα την προστατέψει από όλα τα κακά του κόσμου.

Σχέση συγκρουσιακή, πλούσια σε εμπειρίες και διαδικασία αληθινά αυτογνωσιακή.

Μέσα από διαφωνίες, αμοιβαίες υποχωρήσεις, διάλογο και συμβιβασμούς η ζωή κυλά και μαζί με την κόρη μεγαλώνει και η μητέρα.

Γίνεται σοφότερη, και ολοκληρώνεται συναισθηματικά, μόλις αντιληφθεί πως η αντικειμενική σκέψη είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των συγκρούσεων.

Όταν η μητέρα κατανοήσει πως δική της χαρά, η δική της ηρεμία, η δική της ευτυχία αντανακλώνται στο χαμόγελο της κόρης της τότε νιώθει πως κέρδισε το μεγαλύτερο δώρο ζωής.

Και τότε, η σχέση αλλάζει μορφή. Δεν είναι πια μόνο καθοδήγηση και φροντίδα· γίνεται σύνδεση ψυχών, γίνεται συνοδοιπορία.

Η κόρη μεταμορφώνεται σε γυναίκα και η μητέρα, με μάτια γεμάτα περηφάνια, την παρακολουθεί να χαράζει τον δικό της δρόμο.

Τώρα, οι ρόλοι συχνά εναλλάσσονται.

Η κόρη γίνεται στήριγμα, φωνή λογικής, πηγή ζεστασιάς.

Και η μητέρα, απελευθερωμένη από τον άκαμπτο ρόλο του «πρέπει», γίνεται απλά γυναίκα – άνθρωπος – αληθινή.

Μέσα στα χρόνια, οι δυο τους μαθαίνουν να αγαπιούνται με νέους τρόπους: με σιωπές γεμάτες νόημα, με βλέμματα που λένε όσα οι λέξεις δεν μπορούν, με μνήμες που τις ενώνουν ακόμη κι όταν η απόσταση μεγαλώνει. Και σε κάθε νέα φάση της ζωής, η σχέση τους αναπλάθεται: στην εφηβεία, στην ενηλικίωση, στη μητρότητα της κόρης, στο γήρας της μητέρας.

Είναι μια σχέση που ποτέ δεν τελειώνει, μόνο μεταμορφώνεται. Μια ιστορία που γράφεται αργά, με υπομονή, με πόνο και φως, με χαρές που συνδέουν και πληγές που διδάσκουν. Και ίσως, στο τέλος, αυτή να είναι η πιο σπουδαία αγάπη: εκείνη που σε μαθαίνει να αγαπάς χωρίς όρους, να συγχωρείς βαθιά, να στηρίζεις σιωπηλά. Η σχέση μητέρας και κόρης.

Ένα αόρατο νήμα, που ενώνει καρδιές για πάντα.

Και καθώς τα χρόνια περνούν, ο κύκλος της ζωής συνεχίζει ακούραστα την πορεία του.

Η κόρη, τώρα πια ώριμη γυναίκα, αναγνωρίζει μέσα της τη φωνή της μητέρας της να ψιθυρίζει σε στιγμές κρίσης, στις επιλογές, ακόμα και στους δισταγμούς της. Γίνεται ο καθρέφτης της, όχι από μίμηση, αλλά από βαθειά ενσυναίσθηση. Συνειδητοποιεί πως όσα κάποτε την έπνιγαν, τώρα τα κουβαλά με τρυφερότητα, σαν προίκα συναισθηματική.

Η μητέρα, από την άλλη, κοιτάζει πίσω με μειδίαμα και συγχώρεση. Συγχωρεί τα λάθη της, τις υπερβολές της αγάπης, την ανάγκη να προστατεύσει υπερβολικά. Και νιώθει ειρήνη. Γιατί βλέπει την κόρη της να στέκεται σταθερή, να συνεχίζει, να δημιουργεί, να αγαπά όλα όσα ήλπιζε για εκείνη.

Κι όταν έρθει η στιγμή που τα χέρια αντιστρέφονται – εκεί όπου η κόρη κρατά τώρα τη μητέρα – η σχέση βρίσκει το πιο ιερό της νόημα. Η φροντίδα γίνεται ανταπόδοση, η σιωπή γεμίζει από αμοιβαία κατανόηση. Μια ματιά αρκεί για να πουν όσα πια δεν χρειάζεται να ειπωθούν.

Τότε, και οι δύο ξέρουν: αυτός ο δεσμός δεν ορίζεται από χρόνο, τόπο ή συνθήκες.

Είναι δεσμός ψυχής.

Είναι κάτι που ξεκινά πριν τη γέννηση και συνεχίζεται πέρα από τη ζωή – μια παρουσία που δεν σβήνει, μόνο αλλάζει μορφή.

Ίσως αυτό να είναι, τελικά, το πιο ανθεκτικό κομμάτι της ύπαρξης: η αγάπη της μητέρας και της κόρης. Ένας κύκλος αγάπης, από γυναίκα σε γυναίκα, από γενιά σε γενιά. Μια αλυσίδα που δεν σπάει. Μόνο δυναμώνει.

Μαρία Καραθανάση 🌹