Ο χρόνος κυλάει γοργά στα αυλακώματα της μοίρας. Καταλήγοντας στης Στήγας τα νερά να παρασέρνει στιγμές και πρόσωπα.
Ώσπου θα έρθει μια μέρα που θα πάρει μακριά σου αυτήν που σου έδωσε πνοή, σάρκα κι αίμα.
Θα έρθει μια μέρα που το σπίτι θα είναι άδειο. Δίχως αυτή να σε περιμένει γεμάτη αγωνία να γυρίσεις από τις νυχτερινές εξόδους σου.
Θα έρθει μια μέρα που δε θα σου πει καλημέρα κι ούτε θα πιείτε παρέα το πρωινό καφεδάκι σας συζητώντας τα τελευταία νέα.
Θα έρθει μια μέρα που θα σχηματίζεις τον αριθμό του τηλεφώνου της μα θα είναι βουβό.
Ή στην άλλη άκρη της γραμμής θα σου απαντάει μία άγνωστη φωνή, λέγοντάς σου <<Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος.>> Αυτή που ήταν πάντα διαθέσιμη.
Θα έρθει μια μέρα που θα μείνεις μόνος σου, χωρίς το χάδι της και τον καλό της λόγο.
Και τότε θα συνειδητοποιήσεις πως όλα είναι άνοστα. Γιατί ζωή χωρίς μάνα, είναι μέρα δίχως ήλιο. Θάλασσα δίχως νερό και ουρανός δίχως αστέρια.
Yorumlar