ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

Ξυπνάει με γλώσσα από μέταλλο,κρατάει έναν ήλιο που στάζει αίμα.

Οι μέρες του μοιάζουν φίδια που δαγκώνουν την ουρά τους,οι νύχτες του βόμβες που ψάχνουν να χτίσουν όνειρα.

Οι στρατιώτες σα δέντρα που περπατούν,καθώς οι ρίζες τους ματώνουν κάθε φορά που αγγίζουν γη.

Τα όπλα γίνονται ψυχές,σκοτώνουν με τη σιωπή και γελούν με τις κραυγές.

Ένας άνεμος γεμάτος σφαίρες σφυρίζει μέσα από τα κόκκαλα της γης,φουσκώνει τα ποτάμια με στάχτη.

Τα σπίτια στέκουν σαν ουρλιαχτά,κάθε παράθυρο

μια πληγή που δεν κλείνει.

Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο.

Μόνο μάτια που βλέπουν παντού,μόνο χέρια που σπάνε το δέρμα του ουρανού.

Και η ειρήνη;

Μια λέξη που κοιμάται κάτω από τη σκόνη,περιμένοντας να την ξυπνήσει ένα άγγιγμα που ξεχάστηκε.