ΜΙΑΣ ΠΙΑΝΙΣΤΡΙΑΣ

Ορίστε κυρία λουλούδια που μάζεψα

και έφτιαξα ποικίλο ματσάκι

Από τις θλιμμένες σου νότες εμάντεψα

του έρωτα πάθη,

της καρδιάς σου σαράκι.

Στο πιάνο απάνω ας μείνουν πιανίστρια ,

Το αίσθημα κόβει αμέτρητες βόλτες

Η αγάπη η αγνή μας κρατάει στα δίχτυα ,

Ανθίζει τα όνειρα μέσα στις νότες.

Βελούδινο άσμα αφράτο και ρόδινο

μ' ολάνθιστες νότες να κεντάς παρτιτούρες

Φτερά μελωδίας ας πετά ο ευώνυμος

Να πάψουν

οι λυγμοί ,

να συντριβούν οι σκοτούρες .

Να παίξεις μοτίβο ιερό για τον κρίνο

Μπουμπούκια καινούργια να βγάλει ο πανσές

Στα πλήκτρα να παίζεις της γλύκας κλαρίνο

Κονσέρτα χαράς να ηχεί ο αμανές.

Τ' αυτιά απαλά να χαϊδεύει το ομπόε

Ν' ανθίσει με ήχους ψυχής το ζουμπούλι

Γιατρειάς μελωδίες ν 'ακούσει η αλόη

Της πίκρας μαράζι να γίνει νταούλι .

Τραγούδι βουνίσιο, το λεν ανεμόνη

Πετούνιες και φούξιες γαρδένιες με κλάρα

Στα πλήκτρα τα δάχτυλα παίξ’τα τρομπόνι

Κελάηδημα ήχων να ζει η κιθάρα.

Ανάστησε νότες που κρύβουν τα άνθη

Σαν μέντα μυρίζουν και σαν γιασεμί

Με ίριδας χρώματα ξέβαψε πάθη

Της νιότης σου σκίρτημα καν 'το βιολί.

Επάνω στα πλήκτρα σου χόρευε πιανίστρια

Με σκοπούς της μαγείας αλλιώτικους

Σ' αγάπη κι' αισθήματα χτίσε ορχήστρα ,

Στον έρωτα ευωδιαστούς ανθόκηπους.

Λευτέρης ΣιωμοςΚ 30δ. π.ελ.