Με ρωτάς πως αντέχω,
να περπατώ σε μια ακρογιαλιά
που φλέγεται.
Φλεγόμενη άμμος έγινε,
γιατί, δεν τόλμησε το κύμα
να σβήσει τα ίχνη,
που άφησε ένας ερωτευμένος ήλιος
στο παλλόμενο σώμα της θάλασσας.
Ποιο κύμα θα τολμήσει;
Αντέχω να την περπατώ!
Ένα σώμα που επέζησε
από ένα ακυβέρνητο πάθος, ενός έρωτα
και δεν κάηκε στην πυρά του
άφοβα περπατά,
σε φλεγόμενη ακρογιαλιά.
Περπατά στα χνάρια
που χάραξε η απουσία του Έρωτα Εκείνου.
Ποια λήθη θα τολμήσει
σαν κύμα να σβήσει;
Απόψε η μνήμη φλόγιστρο έγινε,
άναψε στιγμές πάθους
σ' ένα σώμα που τις έζησε.
Μη με ρωτάς...
Ένα φλεγόμενο σώμα απόψε
σε φλεγόμενα χνάρια περπατά.
Εκείνου που Έρωτα!
Πάθος που δεν έσβησε!
Πώς να καεί σε μια διαδρομή που γνωρίζει;
Την έζησε και επέζησε.
Ποια θάλασσα, λήθη, θα τολμήσει;
Ούτε η εντός μου!
Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου.
*** Από το βιβλίο μου: "Έρωτος...δρόμοι Ψυχής"
コメント