top of page

Μην φεύγεις

Μην φεύγεις.

Είπες κι έκλεισες την πόρτα πίσω μου.

Την πόρτα που θα έκλεινες μόνος σου για πάντα μετά.

Μείνε σε παρακαλώ.

Κάθισε δίπλα μου.

Αγκάλιασέ με.

Μονάχα την αγκαλιά σου θέλω να έχω.

Να μυρίζω την μυρωδιά σου.

Να αναπνέω από την ανάσα σου.

Δεν ήταν αρκετό όμως.

Όρκοι που ξέχασες.

Υποσχέσεις που έβαλες στην άκρη.

Έκανες πίσω.

Πολύ λίγος στα θέλω σου που τελικά δεν ήταν αληθινά.

Γιατί μάτια μου δεν χωρίζουν έτσι οι ζωές.

Αυτές που δένονται σαν κόμπος...

Αυτές που τις ανακατεύει γλυκά η αγάπη και δεν τους δίνει αφορμή να αμφιβάλουν.

Αν ο κόμπος χαλάσει, ξεφτίσει μπορεί να διορθωθεί, να κλείσει τις πληγές, να τις επουλώσει...

Αν όμως ξεδιαλύνει τότε δεν επουλώνονται οι πληγές, μονάχα ο χρόνος θα ξεθωριάσει την πληγή...

Μα πάντα εκεί θα είναι σαν τραύμα που όταν το αγγίξεις πονά ακόμα κι όταν περάσουν χρόνια...

Μέχρι να έρθει η λύτρωση...

Σιωπηλά θα τρυπώσει ένα ανοιξιάτικο πρωινό θα ανοίξει την καρδιά σου και θα κάτσει εκεί μέχρι να μην μπορεί να ζεσταθεί άλλο. Τότε η αγάπη μας θα ξυπνήσει ξανά. Θα πάρει χρόνο να επουλώσει την πληγή, θα την κλείσει όμως και θα την κάνει να μην φαίνεται καν. Μέχρι τότε θρήνησε όμως, τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες αναμνήσεις, τον χαμένο εαυτό σου.



Comments


bottom of page