Μην τα βάζεις με τον χρόνο

Δε θυμάμαι ποτέ, να τα 'βαλα

με το χρόνο, του έδειχνα ενα

σεβασμό, για όλο αυτό που δημιουργεί.

Ήξερα στο βάθος, ότι κάτι

θα μου 'παίρνε,

στοιβάζει κι αυτός τις μνήμες

σαν τις θημωνιές.

Μου αρκούσε ένα βλέμμα, η κραυγή

μιας απουσίας, για να καταλάβω ότι

πέρασε, βλέπεις το κενό στη ζωή μας,

κι ο πόνος στην ψυχή, είναι τα ίχνη του.

Δεν αλλάζει τίποτε γρήγορα,

η ζωή φταίει που' ναι σύντομη,

η χαρά, που σαν έρθει βιάζεται

να φύγει.

Το άγγιγμα του πάνω στις πέτρες,

κρατάει την υπόσχεση ότι θα

επιστρέφει κάθε φορά, η μήπως

τελικά δε φεύγει ποτέ, είναι η σκιά

των ονείρων και των στιγμών μας;

Ότι κι αν είναι, εγώ, ξεκούρασα την ψυχή

μου κάτω απ τις παχιές φυλλωσιές,

ανάσανα βαθειά για να συνεχίσω,

κι έμαθα ν' αναζητώ με το βλέμμα

τις παρουσίες που το μόνο

μέλλον τους, έγινε το "χτες".

Συνθηκολόγησα μαζί του δίπλα

στις παλιές πέτρες, για να μπορώ

να, ελπίζω, για να δροσίζω τη ζωή μου,

στα ποτάμια της μνήμης.

Μην τα βάλεις ποτέ με το χρόνο,

του περισσεύουν οι ήττες για μας

τους ανθρώπους, δεν είναι αυτός

που μας γερνάει, αλλά τα λάθη μας,

οι λάθος άνθρωποι και τα φτωχά μας όνειρα.

Αυτός μόνο μας πλουτίζει με σοφία,

μ εμπειρίες, να τον σέβεσαι,

γιατί κάπως έτσι, χωράμε

στη γαλήνη και στο "αύριο".

Ο δικός μου κήπος, "ο δρόμος του χρόνου ".