Τώρα δεν κλαίμε.
Τώρα μαζεύουμε τα αστέρια απ' τον βυθό.
Σαν ναυαγοί. Σε αποστολή.
Να ανακαλύψουμε μια νέα άλλη γη.
Χωρίς ντροπή.
Με ένα σωσίβιο κουρέλι στην σιωπή.
Μια αστραπή.
Βαριά τα σύννεφα φέρνουν τη βροχή.
Κι εσύ είσαι εκεί.
Σαν ένα δέντρο με ρίζες και καρπό.
Και εγώ είμαι εδώ.
Σαν σχοινοβάτης επάνω στο κενό.
Περνάει ο χρόνος
και ο πλανήτης μας θρηνεί.
Για μια πνοή. Με μια κραυγή.
Για μια ακόμα της νύχτας προσμονή.
Και η μοναξιά...
Ανοίγει διάπλατα όλα τα πανιά.
Μην μαραθείς...
Πως θα πετάξουμε σε αυτήν την ερημιά;
Λόγια και ζωγραφιά μου : Κώστας Κούκας
Commentaires