Με την βαλίτσα του ανέμου

Στη βαλίτσα του ανέμου, οι άνθρωποι φυτρώνουν ρίζες από χαρτόνι,

με τα χέρια τους γεμάτα θάλασσες από σπασμένα σύνορα.

Τα πόδια τους γράφουν χάρτες πάνω στην άμμο,

και ο ήλιος γίνεται ένας πορτοκαλί γίγαντας, που δακρύζει σιωπηλά.

Τα σπίτια τους, καράβια από σύννεφα,

σβήνουν πίσω τους σαν ίσκιοι που λιώνουν στη φωτιά.

Ένας ουρανός από χέρια, υψωμένα να πιάσουν το άπειρο,

μα αγγίζουν μόνο τον άνεμο, τον αόρατο μάρτυρα της φυγής.

Οι λέξεις τους χάνουν νόημα,

γίνονται πουλιά χωρίς φωνή,

που ταξιδεύουν σε γλώσσες άλλες,

ξεχασμένες σε ουρανούς μετεωριτών.

Μια πόλη από φλόγες κατοικεί στις μνήμες τους,

και η θάλασσα τραγουδά με φωνές από πνιγμένα όνειρα.

Οι καρδιές τους, κλουβιά από φως και σιωπή,

περιμένουν να ξαναβρούν το έδαφος,

να φυτρώσουν σε χώματα που δεν τους αναγνωρίζουν.

Περπατούν ανάμεσα σε βουνά από καθρέφτες,

όπου οι αντανακλάσεις τους ραγίζουν και ξαναγίνονται σκόνη.

Κι όμως, μέσα στις ρωγμές,

η ελπίδα φυτρώνει σαν άγριο λουλούδι,

που παλεύει να ζήσει σε έναν κόσμο χωρίς χρώμα.

Προσφυγιά, εσύ είσαι η σκιά που δεν ανήκει πουθενά,

μα γεμίζεις τον ορίζοντα με τα μάτια των χαμένων,

εκείνων που γινήκαν κύματα μπλάβα,

και ψάχνουν να βρουν στεριά σε έναν ουρανό από σκόρπια άστρα.

Μαρία Καραθανάση

Φιλόλογος

Ποιήτρια