ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ ΕΜΕΙΣ;

Κάποτε σε μια υδάτινη εποχή που η μνήμη δεν στεγνώνει,ο άνθρωπος προλόγισε μέσα σε πάπυρους το τέλος του και την αρχή του.

Μία αρχή που φαίνεται το τέλος να ζυγώνει...

Μετά τον Νώε τι;

Αχαριστίας τα σημάδια στην ψυχή του.

Της λοιδορίας ο ήχος της φωνής του.

Εύσπλαχνο συναίσθημα δεν ένιωσε ποτέ του ίσως γιατί οι αξίες του άγνωστες στο πλησίον του.

Άνθρωπε οι αμαρτίες σου...

Αρκετή υπομονή έδειξαν οι ουρανοί.

Να τιμωρήσουν θέλησαν με αφανισμό κάθε ον που καταπάτησε της γης τον σεβασμό.

Μα πριν τα ύδατα φανούν και εκπληρώσουν τον σκοπό...

Άνθρωπος ενάρετος, ευθύς ξεχωριστός και ευσεβής.

Θεάρεστη τίμια ζωή του πρόσφεραν οι ουρανοί.

Νέο ξεκίνημα της ύπαρξης του γένους να χαρεί, μαζί με ότι αγαπάει πιο πολύ.

Το μόνο που θα χρειαζόταν να φτιαχτεί ήταν μια πελώρια ξύλινη ορθογώνια κατασκευή.

Τρεις όροφοι ήταν αρκετοί απο ένα ζευγάρι ζώων να σωθεί.

Εποχές πέρασαν πολλές του Νώε φάνηκαν οι αρετές.

Η κιβωτός έτοιμη σε αναμονή περιμένοντας την προσταγή.

Η μέρα της πλημμύρας δεν άργησε να φανεί.

Για σαράντα μερόνυχτα άνοιξαν οι ουρανοί στον κόσμο απλώθηκε σιωπή.

Βουνά υποχώρησαν στης θάλασσας την ορμή.

Η κιβωτός έρμη ταξίδευε μοναχή με την ελπίδα για ζωή.

Καιρό αντίκριζε γαλάζιο χρώμα πόσο τους έλειψε η μυρωδιά απο χώμα!

Οι μέρες γέμιζαν με απογοήτευση, οι νύχτες με βαθιά πεποίθηση.

Κάποτε τα νερά διστακτικά υποχωρούσαν κορυφές απ' τα βουνά χαμογελούσαν.

Ένα κοράκι άφησε ο Νώε να ελέγξει ποτέ δεν γύρισε να μάθει τι συνέβη. Στο περιστέρι εναπέθεσε μια ελπίδα.

Ένα κλαδί ελιάς στο ράμφος του!

Θεέ μου σωτηρία!

Σε λίγες μέρες στην στεριά στέγνωσε η οργή της.

Μια οικογένεια ξεκινά απ' το μηδέν την ανθρωπιά να χτίσει με αξίες.

Η γνωστή ιστορία έλαβε τέλος. Πολλά κοινά χαρακτηριστικά της νέας κοινωνίας μας θα βρεις με αυτήν που σώπασε νωρίς στου ύδατος την προσμονή.

Να πιστεύουμε σε θαύματα.

Γεννιούνται ελπίδες.

Να είμαστε δίκαιοι.

Μαθαίνουν οι νεότεροι τις αξίες της ζωής .

Παντού να υπάρχει κάποιος Νώε.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος