Μετά την καταιγίδα όταν όλα έχουν ηρεμήσει,
όταν ο ήλιος ξαναβγεί κι ακουστούν τα πουλιά
πάλι, εσύ θα στέκεσαι και θα υπομένεις ακόμα
τη καταιγίδα. Την καταιγίδα που δε φαίνεται.
Αυτά τα σύννεφα αργούν να διαλυθούν. Είναι
βαριά, γεμάτα μολυβένιο πόνο, γεμάτα χτες
αγκυροβολημένα σαν μεγάλα πλοία στην ψυχή
σου. Τα διώχνεις μα δεν φεύγουν. Τα βουλιάζεις με
τη φαντασία, μα αυτά αναδύονται σαν θυμωμένες
φάλαινες. Όμως μη φοβάσαι. Να ’σαι σίγουρος
πως ο ήλιος θα φθάσει και μέσα σου, θα βρει
την ψυχή σου, κι ενώ τα πλοία μπορεί να μείνουν,
η καταιγίδα θα κοπάσει και η ψυχή σου
θα ξαναγεμίσει φως.
Γιώργος Καστρουνής, “Η Άλλη Πλευρά”, Εκδόσεις 24γράμματα
Comments