Μάζεψε το καλλίγραμμο
κοινωνικό σου σαρκοφάγο
που με βουλιμία
σκίζει το μυαλό μου.
Χαλάρωσέ του
τ' απογυμνωμένα δόντια,
μίκρυνέ του τα νύχια
να μη με ματώνουν.
Βγάλε το από τις ερήμους μου,
στείλε το πίσω
στη δική του δασική στέπα.
Αν με αγνοήσεις
δε θα το βάλω στα πόδια,
δε θα με παρασύρει Αυτό σε γκρεμό.
Θα κόψω δρόμο
μπροστά του να βρεθώ.
Κραυγή δυνατή δική του θα βγάλω,
τα μάτια του
μισόκλειστα να δω κοιτώντας με,
τ' αυτιά του χαμηλωμένα,
το στόμα του κλειστό.
Να φοβηθεί ο πολεμιστής.
Είναι όμως κακός ο λύκος;
Ή
είδωλο δικό μας είναι;
Είδωλό μου;
Αν ναι,
σκέφτομαι
να τον εξαφανίσω.
Γιατί
θέλω η ζωή μου
να μυρίζει τριαντάφυλλο,
η θάλασσά μου να είναι αρυτίδιαστη,
τα δάκρυά μου πάντα χαράς,
η ψυχή μου να είναι γαλήνια,
η Εδέμ μου με πόρτες ανοιχτές,
η ευτυχία μου να μοιράζεται,
το γέλιο μου να ζωγραφίζει,
τα μάτια μου να μιλάνε,
με το σ' αγαπώ μου να λάμπω.
Μα πάνω απ' όλα
θέλω
στο ουρλιαχτό του
τα πρόβατά μου
να κοιμούνται ήσυχα.
Σοφία Π. Σαμόλη
Συλλογή "Κόκκινα Εκουαδόρ".
Εκδόσεις Ανάτυπο.
Comments