Μαύρες σκιές μελαγχολούν τα μάτια της ψυχής.
Η απουσία σου τσακίζει την ύπαρξή μου.
Πόνος πικρός, αίσθηση βαριά, ασήκωτη φαντάζει η καρδιά.
Το φιλί σου αναπολώ, την γλυκιά του γεύση την αξέχαστη, δεν περίμενα πως τόση πίκρα θα πότιζε τις ψυχές μας.
Αναμνήσεις παραμένουν κρυμμένες, θαμμένες στα κιτάπια της καρδιάς φοβούνται την θλίψη μην ξυπνήσουν ξανά.
Πού να βρίσκεται η όμορφη ματιά σου;
Ποια μάτια άραγε να χορταίνουν τη μορφή σου;
Να γυρίσεις ξανά έστω μια βραδιά, να ζήσουμε τα όνειρα που είχαμε παλιά.
Ίσως ζεσταθεί η κρύα καρδιά σου να ανοίξει τα φύλλα της, να με δεχτεί ξανά κοντά σου.
Comments