Οι άνθρωποι είναι δέντρα.
Ριζώνουν στο χώμα απλώνουν τις ρίζες τους ολοτρίγυρα, αλωνίζουν με τα πόδια τους τη γη, τους δρόμους, τα σοκάκια και τα στενά, και ξαπολάνε τον ίσκιο τους, όσο φτάνει το μάτι τους στο χώρο.
Ως χώρος ορίζονται, οι πόλεις, τα χωριά μας, γενικά ο τόπος μας και οι ριζωμένοι άνθρωποι, άλλοι σκαρφαλωμένοι στα βουνά να συνομιλούν με τον θεό και να αγναντεύουν από ψηλά τον κόσμο κι άλλοι, απλωμένοι στα πεδινά και τα νησιά, να αγναντεύουν τους κάμπους και τη θάλασσα.
Οι βουνήσιοι έζησαν σε απάτητες κορφές, περήφανοι και αγέρωχοι και η ζωή τους σκληρή σαν τη στέρφα πέτρα λαβώθηκε πολύ από τον ξενιτεμό.
Οι άνθρωποι ζυμώνονται με το χώμα του τόπου τους, παίρνουν την αύρα, το χρώμα και την ανάσα του και έτσι βουνήσιοι, πεδινοί ή νησιώτες, τον κουβαλάνε στο κορμί και την ψυχή τους και γίνονται ένα.
Ο τόπος που έκαναν τα πρώτα τους βήματα και γενικά η πατρίδα τους είναι η σφραγίδα που κουβαλούν απο γεννησιμιού τους και εκεί τριγυρνά για πάντα η ψυχή τους.
Οι άνθρωποι είναι πουλιά, που φτερουγίζουν με την καρδιά και τον νου, που ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε μακριά... που διασχίζουν στεριά και θάλασσα, που δρασκελάνε ηπείρους και ωκεανούς και γενικά αλωνίζουν τον κόσμο.
Μετά από κει με πυξίδα το όνειρο, ανοίγουν πανιά για τον ουρανό, θρονιάζονται εκεί και μετράνε τα αστέρια.
Αποδημητικά πουλιά είναι οι άνθρωποι ,που ποτέ δεν ξεχνάνε τον τόπο τους, και μόλις μυρίσει Άνοιξη ξαναγυρνάνε στις φωλιέςτους.
Έτσι, όπου και να έχει ταξιδέψει το μυαλό, όπου και αν έχει αρμενίσει η καρδιά τους, ξαναγυρνούν στο σπιτικό τους, στον γονιό που καρτερά, στον παππού που ελπίζει, στους φίλους που έμειναν πίσω, στις γειτονιές τις φτωχικές του μεροκάματου που τις Κυριακές φοράνε τα καλά τους.
Δεν υπάρχει πιο γλυκιά αγκαλιά από τον τόπο τους, πιο μεγάλη χαρά από τους ανθρώπους τους.
Ξενιτεμένος από τα νιάτα του στην Αμερική ο Στρατής, στη Γερμανία ο Θοδωρής ,στα πέρατα του κόσμου ο Ανέστης, ολάκερο τον χρόνο χουχούλιαζαν στην ψυχή τούτο το όνειρο του γυρισμού.
Έτσι μόλις πατούσε πόδι το καλοκαίρι, ετοίμαζαν βαλίτσες και άραζαν στον τόπο τους και από κει αγνάντευαν τα βουνά και τη θάλασσα, από κει χάϊδευαν με το μάτι το μπλε του ουρανού, που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο.
Εκεί ξαναγεύονταν παλιές συνήθειες, τη συντροφιά, το κουβεντολόι και το μεράκι τους στους καφενέδες και ξαναζούσαν τον χρόνο από κει που τον άφησαν στην ξενιτεμένη τους νιότη.
Τότε, που παιδιά φυλλομετρούσαν ξένοιαστα τις μέρες τους στις αλάνες, τότε που όλα έμοιαζαν εύκολα και πολύχρωμα, λίγο πριν πέσουν κατάφατσα πάνω στις ανάγκες και τις σκοτούρες της ενηλικίωσής τους.
Τη ρήμαξε τη χώρα μας η ξενιτιά, τα χρόνια τα σκοτεινά, τα πέτρινα και δίσεκτα αλλά εξακολουθεί να τη ρημάζει και σήμερα, αφού αμέσως μετά το οικονομικό κραχ δεν άφησε στα νιάτα τόπο να ακουμπήσουν το όνειρό τους... και ξαναπήραν τους δρόμους για τα ξένα.
Παλιά ερήμωναν τα στέρφα χωριά τώρα ερήμωσαν και οι πόλεις, καθώς πήρε φυλλάδιο μετανάστευσης μία ολάκερη γενιά, με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά στο χέρι, παιδιά που σπούδασαν στα δικά μας σχολειά, που ήταν η δική μας ελπίδα και αποτέλεσαν τη γενιά των ξενιτεμένων επιστημόνων, λες και δεν τους είχε ανάγκη τούτος ο τόπος και τους απόδιωξε.
Τώρα ρίζωσαν σε ξένη γη, σε αφιλόξενο χώμα και γιορτές και σχόλες ξαναγυρνάνε στον τόπο τους, να ανασάνουν θάλασσα και ουρανό και να χορτάσουνε ήλιο. Αποδημητικά πουλιά είναι οι άνθρωποι που ανοίγουν τα φτερά τους και ξαναγυρνούν στον τόπο τους να χορτάσουν γειτονιά, σπιτικό και και αγκαλιά και να γιάνουν την ερημιά της ψυχής τους.
Γιατί οι άνθρωποι είναι δέντρα και όσο κι αν τα ξεριζώσεις, έχουν καρδιά και μνημονικό, ξαναθυμούνται τον τόπο τους και ξεπορτίζουν και ξαναγυρνάνε στη γη που τους κοιλοπόνεσε και μετά με μαύρη καρδιά ματαγυρίζουν στα ξένα.
Έτσι γέμισε τούτος ο τόπος από καλά ριζωμένα γερόντια και στέρεψε από νιάτα και παιδιά, γιατί η κρίση τα άφησε αγέννητα να περιμένουν και, όπως φαίνεται, θα περιμένουν πολύ και θα ερημώσει η χώρα εντελώς σαν πεθάνουν και τα τελευταία γερόντια.
Και δυστυχώς αυτό δεν είναι σενάριο αλλά η ζοφερή πραγματικότητα.
Ζοφερή και κατά τα φαινόμενα,τραγικά ασήμαντη και αμελητέα,αφού οι Ευρώ-πατέρες αντί να βλέπουν τούτο το ανελέητο ρημαδιό, να το καταγγέλουν και να το παλεύουν, ασχολούνται με την τιμή του φιλέτου μπαρμπουνιού στις Βρυξέλλες, μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου...
Comentários