Μέχρι και οι σιωπές
απόψε ραγίζουν,
τσακίζονται πάνω σε ανείπωτες λέξεις.
Αιμορραγούν
εκεί κρυμμένες πίσω από σκιές στα σκοτάδια.
Ποιός ουρανός να τις σκεπάσει να μην πονάνε;
Ποιό γαλανό κομμάτι του να βάψει με ψέμα και υποκρισία;
Πονάς ψυχή μου...
πέθαινες κάθε βράδυ μέσα στις φλέβες του,
θηλιά γινόταν η ανάσα σου μες την δική του
και συ να βουλιάζεις όλο και πιο πολύ μες στον βυθό του.
Μαριονέτα του έρωτα
χωρίς παλμό,
χωρίς ψυχή που σ' έπαιξε
σε μια ζαριά...
Χάνω, κερδίζω
Που να σ' ακουμπήσω δάκρυ μου θάλασσα να μην γίνεις...
Κεκλεισμένων 04/2024
Comments