Ξέρω πως ο παιδικός μου κόσμος
γέρασε πια και στα όνειρα μου
τα φτερά κοντά.
Όμως τούτο το γιασεμί που απλώθηκε
σαν χάδι πάνω στα ασπρισμένα μουράγια ,
το παλιό πορτόνι που με χώριζε από
ένα σκληρό κόσμο, κρατούν την ψυχή μου στο παρελθόν .
Απλά πράγματα , ένα ταπεινό σπίτι
σε χρόνια δύσκολα που τα χρωμάτιζαν
χαμόγελα καρδιάς, γλάστρες μ' ανθισμένα
λουλούδια το δικό μου παλάτι ονείρων .
Κι εκείνες οι πολύτιμες παρουσίες
που έδιναν νόημα στην κάθε στιγμή,
κεντούσαν με χρυσοκλωστή τις μνήμες .
Οι δρόμοι καινούργιοι μα δεν έχουν πάνω τους τα παιδικά μου ίχνη,
τα σπίτια γίναν μεγάλα κι ευρύχωρα όμως
σφάλισαν τις απουσίες στις κλειδωμένες πόρτες.
Σπανίζουν οι κήποι κι η άνοιξη δεν μπορεί να βρει πια καταφύγιο, οι τοίχοι από φως ερημώνουν, μια σιωπή σκεπάζει
ένα ολόκληρο χτες .
Πανταχού παρούσες οι απουσίες ,
πώς χωράει ολόκληρη ζωή σε μνήμες,
αξεδίψαστοι νεκροί δε χορταινουν
απ' τα δάκρυά μου .
Καλό μήνα να 'χετε με υγεία χαμόγελα ,ζεστές μνήμες .
Comentários