Ματιά αερικού...

Στο χάδι του ανέμου 

ένιωσα να γεννίεσαι

σαν φως πρωινό.

Να ντύνεις τα βλέφαρα 

με φρέσκια ελπίδα.

Να περνάς και σβήνεις  

τη μορφή σου σαν πεφταστέρι

εντός μου.

Αερικό που γλιστρά 

στου υποσυνείδητου το χάος. 

Γεμίζοντας τον κόσμο μου

αστερόσκονη απείρου.

Σε γύρεψα σε όνειρα παγίδες

Σε νύχτες που ο ουρανός 

ξερνούσε στάχτη 

καρδιών λαβωμένων.

Μα εσύ κρύφτηκες στο πουθενά.

Χάθηκες πριν το βλέμμα αγγίξει 

τα σύνορα της πληρότητας. 

Πριν να ανάψει η αγάπη μία σπίθα. 

Πριν να πει ο ψίθυρος 

ένα γλυκό λόγο.

Και τώρα τρεμοπαίζει 

ο καημός μονάχος.

Φύλλο ξερό.

Κι εγώ 

να ζω στη σκιά σου

με ματιά αερικού

να στοιχειώνει της ματαιοδοξίας

το αδιέξοδο.

Ιωάννα Σταθοπούλου

Συγγραφέας