"Μάνα Ελλάς"

Απόσπασμα από το θεατρικό μου μονόλογο "Μάνα Ελλάς".

Με αλυσόδεσαν τα πλανεμένα μου παιδιά.

Εκείνα που απαρνήθηκαν

τ’ αδέρφια τους, τον εαυτό τους,

εμένα την ίδια

για να κατακτήσουν

τίτλους και τιμές.

Κατάπιαν την ψυχή τους και την έφτυσαν.

Μεταλλάχτηκαν από άνθρωποι σε όρνια

και κατασπαράζουν ότι βρουν

στο πέρασμά τους.

Ναι ,ναι εγώ τα γέννησα κι αυτά.. Δυστυχώς κάναν καλύτερους

τους ξένους απ’ τα αδέρφια τους.

Εγώ η σκύλα μάννα.

Γέννησα τον σπόρο του Διαβόλου.

Θυμάμαι έτρεχα να κρύψω

τα παιδιά μου,

τα κατατρεγμένα σε δωμάτια, σε κρύπτες,

σε γκρεμούς και κείνοι τα βρίσκαν

και τα δείχναν με το δάχτυλο.

Τους έφτυνα στα μούτρα.

Δεν είστε δικά μου παιδιά εσείς, τους έλεγα.

Γελούσαν, γελούσαν τα δύσμορφα τέρατα,

τα άμορφα αποβράσματα,

τα λάθη της κοιλίας μου.

Δεν είμαι μάνα εγώ.

Είμαι καταραμένη μήτρα

να γεννάει προδότες.

(ουρλιάζει).Άνοιξε Θεέ μου τα λαγούμια,

να φανούν οι αρουραίοι που τρώνε τη σάρκα μου.

Ρίξε λάβα καυτή να κάψεις τους μύθους τους.

Τα παιδιά μου που πάλεψαν για μένα

τα κλείσαν φυλακή, τα εξαφάνισαν,

τον όμορφο σπόρο τους τον έκαναν τάφους

για να δεσπόζουν από κει

τα αισχρά τους οράματα.

Σ ‘ αυτό τον τόπο όποιος τολμά

να φέρει την Άνοιξη,

τον θάβουν στην βαρυχειμωνιά.

Αν υψώσει τη λαλιά του

πάνω από κείνους

έχει την τύχη της Αντιγόνης.

Γέμισε η γη μας από θαμμένες Αντιγόνες.

Τρώνε τους σπόρους μου, τους καλούς,

τους χρυσούς

και κρεμάνε τους σάπιους

στους κήπους της Μεγάλης τους Ιδέας.

Πόσο ακόμη θ’ αντέξω να κρατώ Θερμοπύλες;

Δεν έχω άλλη υπομονή...

Δεν έχω άλλο κουράγιο.

Ήμουν η ανθρώπινη φωνή

που ακουγόταν στα πεζοδρόμια,

που τραγουδήθηκε στα θέατρα του κόσμου

που σκέπαζε τους δρόμους με φιλότιμο,

που έγινε ύμνος στα σφριγηλά χέρια της ποίησης.

Έγινα η τραγική σιωπή

στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Μην με εγκαταλείπετε,

μονό αυτό σας ζητώ.

Μη με ξεχάσετε,

μην με αφήσετε να χαθώ.

Δείτε με.

Είμαι αλυσοδεμένη με τα πόδια του Κέρβερου.

Σπάστε μου τις αλυσίδες,

με την ασπίδα του θάρρους,

με το ξίφος της ανθρωπιάς,

με το τσεκούρι της αξιοπρέπειας,

με την δύναμη και το βάρος της αγάπης σας.

Σπάστε μου τις αλυσίδες.

Μαζί και τις δικές σας.

Είμαι η μάνα σας.

Η μάνα Ελλάς!

Μάρθα Βασκαντήρα