ΛΥΤΡΩΣΗ

Καθώς Χειμώνας....

αυτό το βαρύ παλτό που φοράει την τρομάζει κάθε φορά που το βγάζει.

Είναι σαν να πετάει κάθε βράδυ αυτή την βαριά ψυχή που κουβαλάει χρόνια τώρα.

Μισόγυμνη τώρα όπως και η ψυχή της,

ρίχνει επάνω της ένα ρούχο να νιώσει πως την ντύνει.,αλλά...

τίποτα.

Πολλά τα κομμάτια που αποκολλήθηκαν εκείνο το βράδυ.

Σιωπή ....και ένας κόμπος στον λαιμό να την πνίγει.

Μια σκιά...

εκεί στο λαιμό να πνίγει ότι φθαρμένο υπάρχει.

Ένα ρίγος κυλάει στη σιωπή.

Τρέχει να κρυφτεί στο κέλυφος της μοναξιάς της που απόψε παζαρεύει την ψυχή της.

Σε μια χούφτα στάχτης κλείνει αυτά που την πνίγουν.

Αποζητά την λύτρωση που κρέμεται στη σάρκα της

Σ' αυτό το γυμνό δωμάτιο που δεν χωράει άλλη γλώσσα εκτός από αυτή της ψυχής της.

Χειμώνας...

έξω βρέχει...μέσα της σκοτάδι,

το σώμα της σκάβει κι απόψε να σκοτώσει το θάνατο πριν ο ήλιος ανατείλει.

Πριν ή ψυχή της μείνει ένα σώμα λειψό που κινείται στην ομίχλη χωρίς φως .

Αιμορραγεί κι απόψε στα σπλάχνα του εαυτού της δίχως λύτρωση .

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή