Λιοντάρια

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι μίσος, είναι ανάγκη˙ παραφροσύνη, πόθος, πληγή, έγκαυμα, καυτό χαμόγελο, σταγόνες αίμα και δάκρυ. Ιδρώνω, λαχανιάζω, διψώ, πεινώ σαν λιοντάρι που βγήκε για κυνήγι. Αντικρίζω τα μάτια σου—τον φίλο, τον εχθρό, τη λεία μου. Όμως δεν ορμώ. Εισπνέω βαθιά τη δύναμή σου˙ σ’ αποδυναμώνω με τα μάτια, με τη σιωπή˙ την υπόνοια, την εγκράτεια, την υπομονή. Όμως δε λυγίζεις, δε σπας. Αγέρωχα, ατάραχα, καρφωτά σαν λέαινα με κοιτάς. Με τα δόντια σφιγμένα, την ανάσα κρατημένη, το στομάχι πρησμένο με τη δύναμή σου, την τροφή σου, την ψυχή σου, δηλητηριάζομαι, πέφτω, ξεψυχώ—Μα εσύ αντί να εκδικηθείς, αντί να ορμήξεις, στέκεσαι δίπλα μου αμήχανα, αδύναμα, μόνη.

Γιώργος Καστρουνής, Η Άλλη Πλευρά, Εκδόσεις 24γράμματα