Η κουβέντα για την αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, με τον καθένα από εμάς να δίνει τη δική του ερμηνεία για κάθε συναίσθημα.
Όλοι έχουμε κάτι διαφορετικό να πούμε, να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, και τα χαρτιά γεμίζουν λέξεις που το στόμα από μόνο του δεν βρίσκει το κουράγιο να πει.
Μια λέξη πολλές πράξεις,
υπόλοιπα λογαριασμών στο νου και, γιατί όχι, και στην ουσία των πραγμάτων.
Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι ίσως δεν αγαπηθήκαμε ποτέ από αυτόν που ίσως θελήσαμε, αλλά το κάνει κάποιος άλλος αυτό απλόχερα.
Μα η δική μας η ελπίδα ακόμα αντέχει και περιμένει.
Ό,τι ανήκει στο παρελθόν δεν αμφισβητείται από το παρόν ούτε το μέλλον.
Γράμματα μαζεύονται σε αυτό το κομοδίνο, γράμματα κλεισμένα ακόμα και με τα κλασικά γραμματόσημα εποχής, εκείνα τα πολύχρωμα, τα καλά μελετημένα από ειδικούς και λογοτέχνες.
Ταξίδια, πόλεις, ζωγραφισμένες χώρες, μας γελάνε κοροϊδευτικά.
Τα φτύνουμε να κολλήσουν στον φάκελο.
Και χαμογελάμε πως χάρη σε αυτά θα φτάσουν τα λόγια μας στον προορισμό τους.
Μα το συρτάρι τα χλευάζει κι αυτό με τη σειρά του.
Γιατί το σθένος λείπει από την ψυχή μας και αυτό γεμίζει διαφόρων ειδών φακέλους, με πολύχρωμα χρώματα και γραμματόσημα, και ένα μένει μόνο ίδιο: Ο παραλήπτης!
Πάντοτε το ίδιο, περιμένει από σένα τη στιγμή που θα του εξομολογηθείς.
Μα η δειλία καλά κρατεί... Και το φορτίο δεν μικραίνει.
Το φορτίο βαραίνει το έπιπλο.
Οι κορδέλες που τα κρατούν πάντα δεμένα έχουν ξεθωριάσει.
Αστείο πολύ...
Κοιτώ τη βιτρίνα... Με διακόπτει η φωνή του ιδιοκτήτη:
"Κυρία, ενδιαφέρεστε για το κομοδίνο;
Είναι αντίκα, ένα συρτάρι κλειδωμένο, κρύβει τα δικά του μυστικά. Όταν το βρήκα εδώ απέξω, υποσχέθηκα να το δώσω σε όποιον το κοιτούσε... Όπως εσείς..."
Τα μάτια μου δεν κοπάζουν από τα δάκρυα...
"Πέρασαν χρόνια", ψιθυρίζω...
Το χαμόγελο του με αφόπλισε...
"Ποτέ δεν είναι αργά...", απαντά. "Ελάτε μέσα παρακαλώ!"
Εύα Αλιβιζάτου
Λογοτέχνιδα
Comments