Λησμονημένες απουσίες

Στέκουν εκεί, μοναχικοί σαν λησμονημένες απουσίες, παντού μ' αγκάθια.

Εκείνο που με συναρπάζει είναι

να βλέπω στ' αγκάθια να φυτρώνουν

λουλούδια, σαν το κλειδί της

ελπίδας και τον άνεμο της χαράς .

Στην αρχή κοιτάς μ' ένα βλέμμα

περιφρόνησης για την ασχήμια

που κουβαλούν, για τη μοναξιά που

συλλαβίζουν .

Ύστερα,ένα πρωί, ανθίζει αυτό το

διψασμένο κορμί τους, σαν έλεος

των ουρανών.

Τ αγκάθια που τόσο σε τρομάζουν,

είν' αυτά που κάθε μέρα σε πληγώνουν,

σαν των μικρών ερώτων τις κραυγές

Άνθη των άνυδρων κάκτων, σαν βλέμμα

Θεού πίσω από άσωτα βήματα ,

ακονισμένες λεπίδες κάτω απ' τον ήλιο,

σφραγίζουν την μεγάλη αλήθεια .

Τίποτε τέλειο δεν υπάρχει στην ανήλεη ξενιτιά που λέμε ζωή ,ακόμα

και τ αγκάθια που τις μέρες σου

πληγώνουν, ακόμα κι αυτά μπορούν

λουλούδια να χαρίσουν .

Νίκη Φωκά 🌹