ΛΑΜΨΕΙΣ

Τα χείλη που σε κάνουν να ερωτεύεσαι, τα βλέμματα, τα νεύματα κι οι ημέρες που κύλησαν, πασχίζω να τα ακινητοποιήσω

εκεί σαν μέσα από το μάτι σκονισμένου τηλεσκοπίου,

σιωπηλά κι ασάλευτα.

Άνθρωποι και μηχανές

χάνονταν μέσα στην αχλή

των καιρών μα η νέα ημέρα

μ' ένα ανασκίρτημα,

σκίζει την καταχνιά.

Αστράφτει το μαργαριτάρι,

κι η απόκρημνη

αγκαλιά ζαλισμένη ρουφά

ασταμάτητα τον έρωτα,

ασπρίζουν τα φτερά

πάνω στα μάγουλά σου

και η αγάπη χρωματίζεται.

Τα απανωτά σκιρτήματα,

του έρωτά μας, οι λάμψεις,

σαν εκτυφλωτικές μπόρες

απλώνονται σιωπηλά

επάνω σε ορδές έκστασης.

Να ξέρεις αργοπεθαίνει μέσα του

όποιος δεν ερωτεύεται…