Ο έρωτας χορεύει με δαχτυλίδια από καπνό,
σε κήπους, που τα ρολόγια φυτρώνουν σαν λουλούδια.
Το φεγγάρι, μια μπλε κηλίδα σε πίνακα τρελού ζωγράφου,
κυλάει στα χείλη σου και μεθάει το άπειρο.
Τα μάτια σου, αίνιγμα της βροχής,
κρύβουν έναν χάρτη από άστρα που μιλούν σε γλώσσες άγνωστες.
Σε κάθε βλέμμα σου, ανοίγει μια πόρτα στο σύμπαν,
και τα σύννεφα στάζουν κεχριμπάρι,
τυλίγοντας τον ουρανό σε παγιδευμένα όνειρα.
Σε αναζητώ στις σκιές των ανύπαρκτων πόλεων,
εκεί όπου οι σκάλες οδηγούν σε ωκεανούς από καθρέφτες
και οι σκέψεις γίνονται πουλιά με φτερά από σίδερο.
Σ’ ένα φιλί, ξεσπάει ένας ουρανός από πορτοκαλί άμμο,
και ο χρόνος λιώνει σαν κηροπήγιο στα χέρια μας.
Είσαι μια μελωδία που δεν ειπώθηκε ποτέ,
μια φλόγα που αναβλύζει μέσα από τους τοίχους της σιωπής.
Το πρόσωπό σου ρέει σα νερό μέσα από τα δάχτυλά μου,
κι όμως, σε κρατώ για πάντα σε μια στιγμή που δεν υπήρξε.
Ο έρωτας σου μοιάζει με λαβύρινθος χωρίς διέξοδο,
όπου το φως και το σκοτάδι μπερδεύονται σαν ατέρμονες κλωστές
σε έναν ιστό από αστέρια και άυλες επιθυμίες.
Comments