Έχω μια ευαισθησία σε όσους έχουν λαβωμένη ψυχή.
Δε θα μπορουσα να ειρωνευτώ ή να κανω αστεία για αυτές τις ψυχές.
Μεγάλωσα να τους βλέπω να υποφέρουν.
Μετανιώνω πολύ, γιατί έδωσα χρόνο σε ανθρώπους που το κάνουν άκομψα, κρύβοντας πίσω απο αυτό,το υπερτροφικό εγώ τους, το οποίο δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική κ να σιωπήσει .
Αλλά πώς να το κάνουν κ αυτοί οι ταλαίπωροι ,αφού τους χειροκροτούν οι υπεύθυνοι της ανατροφής τους και μπερδεύουν την αξία με την καπατσοσύνη, θεωρώντας εαυτούς ειδήμονες παντός επιστητού;
Αλίμονο στα πλήθη που παρασύρουν...
Comments