Κρόσια Χρυσά

Κρόσια χρυσά απέγιναν τα όνειρά μου.

Ξέφτισαν οι ελπίδες μια μια,

στου χρόνου το αργοκύλισμα.

Σιωπή εκκωφαντική τριγύρω.

Τη μορφή σου αναζητώ,

σε καθρέπτες σπασμένους.

Με τα ακροδάχτυλά μου, 

τις πληγές ψηλαφώ

που αιμορραγούν ασταμάτητα.

Μέσα στο καταχείμωνο της ζωής μου,

παλεύω να σταθώ στην κοσμοχαλασιά.

Κρόσια χρυσά  οι επιθυμίες μου,

ξέφτισαν όλες μια μια.

Παντοτινά κλειδώθηκαν στης λήθης

τα υπόγεια μέρη.

Μια χούφτα θύμισες κρατώ,

από τα κομματιασμένα θέλω μου

που κάποτε ζωντανά,

 ευωδίαζαν στο διάβα μου.

Κρόσια χρυσά κρέμονται

από την ύπαρξή μου ολόκληρη

που κουρελιασμένη μοιάζει,

από τη δική σου απουσία.

Κρόσια χρυσά κάθε κύτταρο μου,

απ' της ζωής τα χτυπήματα και τις πτώσεις 

της ύπαρξης μου,σε βράχια ανεμοδαρμένα!

Κρόσια χρυσά μοιάζει να ξεφτισε,

 η ζωή μου όλη!