Κριτική Γιώργου Τσιβελέκου/ για την ποιητική συλλογή της Μαρίας Γκιρτζιμανάκη 🌹

Η αύρα της Μαρίας Γκιρτζιμανάκη και το εξώφυλλο της ποιητικής της συλλογής "Με γαργαλάει η ανάμνηση" (εκδ. Διάνοια, 2024) εκπέμπουν κάτι το φτερωτό, κάτι το νεραϊδένιο.

Διαβάζοντας τα 29 ποιήματά της πρώτης ενότητας, με τίτλο "Πως τάχα δε σε πείραξε", και τα 22 της δεύτερης, με τίτλο "Κάθαρση ή αλλαγή;", διαπίστωσα πως πρόκειται για μια ποιήτρια με ψυχή αιώνια έφηβης.

Κι αυτό όχι μόνο λόγω του περιεχομένου, των όσων γράφονται, αλλά και του τρόπου με τον οποίο είναι δοσμένα.

Το ποιητικό υποκείμενο δε φαίνεται να είναι άλλο από την ίδια την ποιήτρια (κατεξοχήν χρήση α' προσώπου, αμεσότητα, ευθύτητα, εξομολογητική διάθεση και τόνος, ανεπιτήδευτο ύφος). Από το πρώτο κιόλας ποίημα της συλλογής διαβάζουμε: "ο εγωισμός είναι υπέρβαρος κι εγώ τόσο αδύναμη για να σηκώνω φορτία βαριά. Εγώ σήμερα –πιο αιθεροβάμων από ποτέ– πετάω, δε θέλω βαρίδια στα ροζ φτερά μου. Τον αφήνω στο χθες". Οι στίχοι μιλούν από μόνοι τους.

Καθ' όλη τη διάρκεια ανάγνωσης της πλούσιας ποιητικής συλλογής (116 σελίδες), δίνεται η αίσθηση πως δεν πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, αλλά ένα ημερολόγιο στο οποίο μια γυναίκα εκφράζει με απλό και κατανοητό τρόπο τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τα όνειρα και τα συναισθήματά της για οτιδήποτε την απασχολεί κάθε φορά και με αυτόν τον τρόπο ανακαλύπτει και καταλαβαίνει τον εαυτό της.

Όμως, τα θέματα, τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της ζωής μας, δεν είναι προσωπικά, δεν αφορούν μόνο εκείνη, αλλά όλους μας, γι' αυτό και αξίζει να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτήν τη νέα ποιήτρια και να τη διαβάσουμε.

Βιογραφικό ποιήτριας:

Ονομάζομαι Γκιρτζιμανάκη Μαρία, γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Έβρο, σπούδασα νηπιαγωγός στην Αλεξανδρούπολη και έζησα εκεί μέχρι τα 28 μου.

Το 2018 ένιωσα έντονη την ανάγκη να ανοίξω τα φτερά μου, να πετάξω σε άλλους ουρανούς από μια τρελή περιέργεια να δω τι χρώμα θα έχουν!

Και τι ευτυχία - μόνο πεδιάδες συνάντησα στο διάβα μου. Και ουρανούς με ασημένια χρώματα. Χόρτασα το πράσινο του Δουβλίνου και το 2020 μετακόμισα στο Γκέτεμποργκ. Ο κρύος αέρας φύσηξε αέρα αλλαγής στα πνευμόνια μου.

Η ποίηση με είχε βρει στα πάτρια εδάφη, αλλά στο εξωτερικό οι τόσες αλλαγές και εικόνες την κατέστησαν καλύτερή μου φίλη. Μια φίλη που σαν της μιλώ καθαρίζει το μέσα μου και γεμίζει ανακούφιση και γαλήνη.

Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω για να γνωρίζω τον κόσμο, αλλά κυρίως για να γνωρίσω εμένα, μέσα από την αλληλεπίδρασή μου μαζί του. Είμαι αθεράπευτα ονειροπόλα και πώς μου αρέσει πάνω εκεί στο ροζ συννεφάκι μου να πιάνω μολύβι και χαρτί και να γράφω για τα γήινα. Έτσι για να ομορφαίνει η ψυχή μου, καθάρια και πιο ελαφριά κάθε φορά!

Από μικρή είχα μια τρελή επιθυμία να μαθαίνω. Ρώταγα, ρουφούσα πληροφορίες, τις επεξεργαζόμουν κάνοντας αναλύσεις και πάμπολλες σκέψεις.

Έγραφα ημερολόγια, ποιηματάκια, στιχάκια. Πάντα έγραφα! Όσο με θυμάμαι με ένα μολύβι και χαρτί. Τι καλά που όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα πως γράφοντας έρχονται οι απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις μου. Σε ό,τι με συγκινεί, σε ό,τι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Σε ό,τι με ανησυχεί και σε ό,τι με κάνει να χοροπηδώ από χαρά...

Για να με μάθω όσο ζω, να καταλάβω τι κυνηγώ, για την ψυχή μου γράφω!

Γιώργος Τσιβελέκος 🌹