Κρατάς σ' απόχη την καρδιά

Κρατάς σ' απόχη την καρδιά 

Κρατάς σ' απόχη την καρδιά μου, 

αυτήν που πήρες κάποιο δειλινό, 

όταν σ' αντάμωσε η ματιά μου, 

σ' εκείνο της πρώτης έλξης το χορό.

Όμοσε όρκον πίστης να σε νιώσει,

ό, τι γεννάει έγνοια, σε ό, τι ιερό, 

να σ' αγαπά... μην σε προδώσει, 

στα μάτια μόνο εσένα να θωρώ... 

Ρίζωσες πόθο στην καρδιά μου, 

την πότισες με πάχνη λησμονιάς,

να μην μπορεί ο νους μου να μισεύει, 

σ' αλλότριους τόπους πεθυμιάς...

Σ' αγάπησα σαν τη φωτιά το ξύλο,

με δίψα, ώς η ρίζα το νερό, 

όπως οι νότες ένα πιάνο,

σαν θεν να στήσουνε χορό... 

Κρατάς σ' απόχη τον οίστρο του ναού μου,  

μου θραύεις σαν πεταλούδας τα φτερά... 

Διάγεις δραγάτης μες στο νου μου 

συλώντας το δάκρυ, τη χαρά ...

Μονάχα εσύ, με λέξεις με ορίζεις, 

μου θέτεις νόμους και στοιχειά , 

το έρμαιο νου μου φυλακίζεις, 

μες το δικό σου άντρο, την καρδιά

Μα,

για πες, γιατί με ταλανίζεις; 

κι όλο μου παίρνεις ύπνο, λοϊκά, 

γιατί τη σκέψη μου βυθίζεις

σε απονέρια θλίψης στατικά;

Θα 'ρθω Ελγίνος μες στη νύχτα, 

να κλέψω του αχάτη τη θωριά , 

μ' αυτόν που βάφεις στην ψυχή μου,  

σκιές συχνά με μοναξιάς...

Μη θες, να φύγω να μισέψω, 

σε χώρα ανέμου ξενικιά, 

να βρω τη λήθη μου να σβήσω,  

ό, τι με σέρνει στου εγώ σου την τροχιά... 

Λιλή Βασιλάκη 

Πεζογράφος

Ποιήτρια α

"Ανέφικτες προσεγγίσεις"