Κλαίω...💦

Κι αν κλάψεις;

Το θαύμα;

Σωστή θέαση;

Ευόδωση χρόνιας αναμονής;

Κλαίς για σένα,

καταπιεσμένα συναισθήματα,

κρυμμένα σα φυλαχτό τη μέρα.

Θα ήθελες το δάκρυ

να έχει υπόσταση,

να νικά αποστάσεις

να λυγίζει βουνοκορφές.

Θα ήθελες να ήταν αχρείαστο,

να το παρέκαμπτες,

να πέταγες την αδυναμία

σε χωματερές.

Σε κυνηγά αλύπητα,

υπονομεύει κάθε μεγάλη στιγμή,

κρύβεται,καμουφλάρεται.

Σε ανακουφίζει το ξέσπασμα,

μαλώματα,διχογνωμίες σε σίγαση.

Μονόδρομος τα κομμένα φτερά.

Κατερίνα Καρασούλα 🌹