Κι όταν τα φώτα σβήσουν.
Κι όταν τα χείλη σιωπήσουν.
Μόνο οι ήχοι της ηδονής ακούγονται.
Μόνο ο έρωτας είναι πρωταγωνιστής την ώρα εκείνη.
Δύο σώματα.
Δύο άνθρωποι.
Δύο ψυχές.
Διψασμένες η μία για την άλλη.
Ο χρόνος δεν ήταν πολύ για εκείνους
Οι στιγμές τους ήταν δυνατές.
Τον χειμώνα όμως...
Τον χειμώνα ο έρωτας φούντωνε.
Σαν τις φλόγες στο τζάκι καθώς τα ξύλα έκαιγαν.
Δεν μπορούσαν να είναι μαζί.
Όχι δεν μπορούσαν.
Ήταν δοσμένοι σε άλλους ανθρώπους.
Κι ο έρωτας τους μάτωσε.
Έμεινε ξεχασμένος στο χρονοντούλαπο της λήθης.
Αλίμονο στους έρωτες που δεν ευδοκιμούν.
Αλίμονο στα βράδια που τα δάκρυα μουσκεύουν τα μαξιλάρια.
Δεν είναι έρωτες αυτοί.
Αυτοί είναι δηλητήριο.
Comments