Καστέλα στην άμμο

Καστέλα στην άμμο

Εφτά χεράκια χάϊδευαν

τα φύκια της πλημμύρας

σιμά στα βράχια τα σκληρά

φουρτουνιασμένης μοίρας

Κι είχαν τον ήλιο δίπλα τους

χρυσή τους παραμάνα

Στο περιγιάλι της χαράς

με του βυθού το μάννα

Εφτά φατσούλες χτίζανε

καστέλα με την άμμο

στα τείχη τους ξαπόσταιναν

γοργόνες εκεί χάμω

Δελφίνια πήραν τις ζωές

χαμένων Ατλαντίδων

Στα χέρια τώρα των μικρών

χρυσάφι των ελπίδων

Μια κρίση όμως της στιγμής

τους τάραξε τη μέρα

Η αγωνία της ζωής

λαχτάρα του αγέρα

Γιατί στεγνώσανε οι πνοές

στον ριζωμένο βράχο;

Επτά σκιές πως άφησαν

τον ήλιο τους μονάχο;

-Εσείς οι γίγαντες της γης

χαρίστε μας τουλίπες

να ζήσουμε ανέμελα

χωρίς τους άγριους γύπες

Γκρεμίστε απ' τις αμμουδιές

τα κάστρα της απάτης

Και χτίστε με χαμόγελο

παιδότοπους αγάπης!