ΚΑΡΤΕΡΙΑ

Πενήντα χρόνια μοιρολογεί η μαυροφορούσα μάνα

Κι ακόμη δεν εγέλασε, μήτε σταματά τον θρήνο

Στην παραλία της ολομόναχη η Αμμόχωστος

Ζει μαρτυρικά και σιωπηλά από το πρωινό εκείνο

Τρέξανε ξυπόλητα τα παιδιά της με αλαλαγμούς

Να ξεριζωθούν, με δάκρυα να φύγουν  μακριά της

Αιώνες γίνηκαν τα χρόνια τούτα τα πένθιμα

Κι αργοκτυπά ματωμένα η καρδιά της

Χρόνια περάσαν πολλά με συμπλοκές και θηριωδίες

Πριν μας κλέψουνε την μονάκριβη την κόρη 

Και τα παλικάρια μας που αψήφισαν τον θάνατο

Γίνανε αντάρτες μονομιάς σε λόφους και σε όρη.

Στα χώματα της Κύπρου τα ιερά,

Ψάχνουν ακόμη μάταια ελπίδα για οστά

Κι ας έχει αποκάμει η αγέρωχη ψυχή

Πως ο γιός κι ο αδερφός μας θα βρεθεί.

Θέλω να ξαναδώ το σπίτι μου και την αυλή μου

Που άφησα τότε άξαφνα, σαν ήμουν κοριτσάκι

Κι ας έχει τώρα πια ντουβάρια ετοιμόρροπα

Μου αρκεί η ανάσα μου μέσα στης λευτεριάς το αεράκι. 

Μιλτιάδης Γκάγκος 🌹🌹