ΚΑΡΚΙΝΟΣ= ΠΙΣΤΗ,ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΚΑΡΚΙΝΟΣ =ΠΙΣΤΗ ,ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ,ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΓΙΑΤΙ ;ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΜΟΝΟ ΔΎΝΑΜΗ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ .

Ημέρα 18η Φεβρουαρίου 2004 νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν

Ακούμε όλοι την λέξη Καρκίνος και αναρωτιόμαστε τι είναι .

Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί κάποιος από εμάς να βρεθεί αντιμέτωπος .

Είναι ένα δυνατό εναγκάλισμα με την εμπειρία του καρκίνου αλλά και με σκέψεις θανάτου που φέρνει καινούργια ανατροπή στην μέχρι πορεία της ζωής σου εκείνη την στιγμή .

Είναι μια περίοδος που ανατρέχεις πίσω και αναρωτιέσαι τι έκανες,

πως διαχειριζόσουνα την ζωή σου μέχρι εκείνη την στιγμή που σου δηλώνουν ότι πεθαίνεις.

Ένας διάλογος που άρχιζε έχοντας μπροστά μου το δικό μου δύσκολο μονοπάτι .

Έπρεπε να το διασχίσω να περάσω τον δικό μου Γολγοθά.

Ο καρκίνος με έκανε να ρίξω ακόμα μια πιο βαθειά ματιά μέσα μου, τι έκανα για μένα ,και τι για τους άλλους.

Δεν φοβήθηκα αλήθεια, δεν το πίστεψα ποτέ ότι θα έφευγα από την ζωή αν και οι γιατροί πολύ στενοχωρημένοι δεν έδινα καμμία πιθανότητα ζωής να βγω ζωντανή από το χειρουργείο.

Αναρωτήθηκα μια λάθος διάγνωση για τόσο απλό από έναν καθηγητή που δήλωνε αυθεντία θα μου στερήσει την ζωή μου ;ΟΧΙ.

Χαμογέλασα,έκλεισα τα μάτια μου και έβλεπα ότι είχα αρχίσει ήδη να ανεβαίνω την ανηφόρα,σκόνταφτα κατρακυλούσα ,

μάτωνα τα χέρια μου, τα πόδια μου ολόκληρο το κορμί μου να σφαδάζει στους πόνους όμως ξανασηκωνόμουν.

Και αυτό θα γινότανε δεν θα με έπαιρνε μαζί του ο Βαρκάρης στην απέναντι όχθη .

Δεν με ήξερε καλά εμένα.

Δύσκολη περίπτωση καρκίνου δύσκολη περίπτωση και πεισματάρα και εγώ.

Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα κατάματα τους γιατρούς χωρίς κλάματα χωρίς υστερίες και τους είπα ήρεμα θα ζήσω.

Οι γιατροί μου είπαν ακόμα μια φορά ότι ο καρκίνος προχώρησε στους λεμφαδένες και ο όγκος που έγινε ανεύρυσμα και ήδη είχε αρχίσει να σπάει ήταν τεράστιος και πίεζε ζωτικά όργανα της κοιλιακής χώρας με συνέπεια να τα είχε καταστρέψει .

Ήταν μεταστατικός και ήμουνα στο τελικό στάδιο .

Όλα αυτά από μια λάθος διάγνωση του προηγούμενου γιατρού.

Από μια εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας που έκανα στα 14 μου χρόνια .

Οι συμφήσεις άπλωσαν και τύλιξαν όλα τα όργανα της κοιλιακής χώρας στην δεξιά μεριά .

Ένα τόσο απλό θέμα υγείας που θα ξεπερνιότανε με μια απλή αντιβίωση έγινε καρκίνος διότι ο γιατρός υποτίθεται καθηγητής και αυθεντία που πήγα βλέποντας με πάντα χαμογελαστή όταν αναφερόμουνα σε αυτό που ένοιωθα χαμογελούσε και μου έλεγε Μαρία μου είναι από το στρες της δουλειάς σου ξέροντας τι ευθύνες που είχα στην θέση αυτή.

Την λάτρευα και την λατρεύω την δουλειά μου !!

Κάναμε υπέρηχο και χαμογελούσε και έλεγε που κρύφτηκαν όλα τα άλλα όργανα τόσο τα έκρυψαν αυτές οι συμφήσεις ;.

Δεν αναρωτήθηκε καθόλου τι μπορεί να συνέβαινε και εγώ τον εμπιστεύτηκα .

Έλεγα τίποτα δεν είναι αφού, η αλήθεια έτρεχα τόσο πολύ με την δουλειά ώρες ατελείωτες .

Εκείνο τον καιρό αντιμετώπιζα εκτός από τα καθημερινά θέματα που ερχόντουσαν στο γραφείο μου και όλες τις ενημερώσεις και μελέτες για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι αργά Σαββατοκύριακα ,Μεγάλη Παρασκευή, Πάσχα μέσα στην υπηρεσία και έτσι και εγώ τον εμπιστεύτηκαν στην διάγνωση του.

Όμως δεν ήταν έτσι δυστυχώς έγινε λες για να ξαναπεράσω πάλι δυσκολίες στην ζωή μου .

Όλο αυτό από το 2002 και αυτό σιγόκαιε μέσα μου.

Μίλαγαν οι γιατροί για την δυσκολία της κατάστασης μου αλλά εγώ αλήθεια σας το λέω δεν το πίστεψα..

Όλοι οι δικοί μου γύρω κλαίγανε και οι γιατροί δεν ήξεραν αν μπορούσε να γίνει αυτή η επέμβαση .

Χαμογέλασα ξανά παρόλο που δεν είχα δυνάμεις ,που οφειλόταν στην απώλεια κιλών, ο χαμηλός αιματοκρίτης,η φερριτίνη μου στο δείκτη ένα ,γύρισα και είπα σε όλους να σταματήσουν να κλαίνε ,να πάνε όλοι μαζί να πιούνε ένα κρασάκι στην υγειά μου δίνοντας τους υπόσχεση ότι θα τα καταφέρω και την επόμενη φορά θα ήμουνα μαζί τους.

Χαρακτηριστικά τους είπα εγώ θα ζήσω και εσείς έτσι όπως κάνετε θα αρρωστήσετε και θα έχω εγώ τύψεις για σας γιατί εγώ βάλτε το καλά στο μυαλό σας θα με ανεχτείτε για πολλά χρόνια ακόμα.

Οπλιστείτε με υπομονή λοιπόν.

Ο γιατρός ο θαυμάσιος καθηγητής χειρουργός και άνθρωπος Διευθυντής της Γαστρεντολογικής Κλινικής του νοσοκομείου "Ερρίκος Ντυνάν "Γιώργος Κανδηλώρος γύρισε βουρκωμένος και μου είπε χαρακτηριστικά:

Σε θαυμάζω, είσαι μια ευλογημένη νέα γυναίκα και ενώ σου έχουμε πει ότι πεθαίνεις έχεις τόσο δύναμη που δίνεις κουράγιο σε όλους αντί εμείς σε σένανε.

Ένας σπάνιος άνθρωπος είσαι καλή μου που είμαι τυχερός που σε γνώρισα .

Τώρα οφείλω να κάνω περισσότερα από όσα μπορώ σαν γιατρός .Θα προσευχηθώ γιατί εδώ χρειάζεται και κάποιος άλλος να βοηθήσει ,να οδηγήσει τα χέρια μου στην πιο δύσκολη επέμβαση που μου έτυχε στα τόσα χρόνια της ιατρικής μου καριέρας .

Κορίτσι μου το ξέρεις ότι έπρεπε να είχες πεθάνει χθες και όμως για κάποιο λόγο έστω και αυτή την στιγμή είσαι εδώ .Είμαι σίγουρος ότι είσαι πολύ καλός άνθρωπος και σε αγαπάει ο Θεός,είσαι ναι μια χαρισματική,όμορφη ,νέα γυναίκα αλλά και ευλογημένη .Έχεις δίκιο προχωράμε .

Τον κοίταξα ,γιατρέ μου του λέω έχω ακόμα πολλές υποχρεώσεις γύρω μου θέλω να δώσω και να πάρω αγάπη να δω τις κόρες μου να υλοποιούν τους στόχους τους .

Να γυρίσω στην Αμμόχωστο μου να κολυμπήσω στην θάλασσα της, να δω το ηλιοβασίλεμα της να γίνω γιαγιά.

Θέλω να ζήσω την κάθε ημέρα μου.

Ξημέρωσε και όλοι γύρω μου ανήσυχοι .

Όλα τα αδέρφια μου γύρω μου φανερά καταβεβλημένα ,οι κόρες μου να κλαίνε, ο άντρας μου, οι φίλοι μου σιωπηλοί και οι νοσοκόμες να προσποιούνται πως χαμογελάνε όμως φαινότανε καθαρά η συγκίνηση τους.

Όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν για να μπορέσω να μπω στο χειρουργείο δέθηκαν μαζί μου με ένα ανεξήγητο τρόπο .Μιλούσαμε πολύ τις άκουγα τις συμβούλευα κάναμε πλάκες

(Δύο βραδιές πριν το χειρουργείο η κόρη μου η μικρή δεν άντεχε στην ιδέα ότι θα φύγω, ευαίσθητη πολύ και δεμένη μαζί μου σπούδαζε τότε στο Πολυτεχνείο και ταυτόχρονα δούλευε στο ΟΤΕ.

Δεν το άντεχε και ένας δυνατός πόνος στο στήθος έτρεξε στο νοσοκομείο μετά από την δουλειά σε εμένα .

Εγώ με τον ορό στο χέρι έκανα να ανασηκωθώ και χωρίς να σκεφτώ ότι δεν έκανε ήθελα να κατέβω στα ιατρεία μαζί της για να την δει κάποιος γιατρός .

Ήταν και βράδυ .

Με βλέπουν οι νοσοκόμες και μου φωνάζουν φιλικά: τι κάνεις ψυχή μου Θα την πάμε εμείς κάτω για ότι χρειαστεί.

Όπως το είχαμε υποψιαστεί η μικρή μου ήταν σε κατάσταση πανικού.

Την καθησύχασε ο γιατρός και μετά που ήρθε στο δωμάτιο την πήρα αγκαλιά της είπα πάρα πολλά και ηρέμησε .Έπρεπε με κάθε τρόπο να μην στενοχωρήσω τους δικούς μου ανθρώπους έπρεπε να ζήσω για αυτούς και μετά για μένα.

24-2-2004.Τα γενέθλια των δύο αδερφών μου και γενέθλια για μένα που ήταν η ημέρα του χειρουργείου .

Το βράδυ προετοιμάστηκα όπως έπρεπε για το χειρουργείο, δηλαδή οι γιατροί με κέρασαν ξανά τις περίφημες κανάτες από το δικό τους κοκτέιλ δεν θυμάμαι και εγώ πόσες φορές .

Όμως και εγώ προετοιμάστηκα όπως εγώ νόμιζα σωστό να συναντήσω και να αναμετρηθώ μαζί με τον βαρκάρη του Αχέροντα και όποιος ήταν ο πιο ικανός θα επικρατούσε .

Λούστηκα με την βοήθεια των κοριτσιών μου ,μου έφτιαξαν τα μαλλιά όπως εγώ ήθελα .

Δεν μπορούσα μόνη μου γιατί όπως ανάφερα τα χέρια μου ήταν πιασμένα από διάφορα τατουάζ έτσι συνήθιζα να λέω την πεταλούδα ,τους όρους και τα μπουκαλάκια που με κρατούσαν στην ζωή τα πιο ακριβά ποτά με το όνομα Ελπίδα .

Μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα να αστειεύομαι .

Ήρθε η ώρα του τραυματιοφορέα να με κατεβάσει στο υπόγειο που ήταν τα μεγάλα χειρουργεία .

Άνοιξε τις πόρτες για το χειρουργείο και είδα ότι προηγείτο ένας μεγάλος θάλαμος ετοιμασίας και αμέσως η αίθουσα του χειρουργείου .

Ήρθαν νοσοκόμες γύρω μου και μου τοποθέτησαν διάφορα καλώδια για την καρδιά και άλλα τα οποία δεν θυμάμαι .

Και τότε ήρθε ο αγαπημένος και γαλήνιος γιατρός μου Γιώργος Κανδηλώρος. Έσκυψε πάνω μου και με το χέρι του μου χάιδεψε το μέτωπο και μου είπε . Μαρία μου ξέρεις ότι είναι ένα από τα πιο δύσκολα περιστατικά το δικό σου.

Όμως το ότι τα κατάφερες και είσαι εδώ ζωντανή ενώ θα έπρεπε να είχες φύγει ήδη αυτό κάτι σημαίνει ότι είσαι ένα θαύμα αγάπης του Θεού για σένα .Πρέπει να είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος και εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει πάντα με την βοήθεια του Θεού ,πίστευε πάρα πολύ .Την ζήτησα πριν έρθω εδώ πρέπει να ζήσεις .

Ναι γιατρέ μου θα ζήσω δεν με θέλει ακόμα ο Άγιος Πέτρος θα τον ζαλίσω και δεν θέλει πολλές φασαρίες εκεί πάνω και χαμογέλασα συμπληρώνοντας δεν ήρθε ακόμα ο καιρός μου .

Δεν παίζεσαι μου λέει.Πόση θετική ενέργεια πόση πίστη Μαρία μου !!

Ελάτε λέει ο γιατρός προχωρήστε στο χειρουργείο .

Ένα μεταλλικό κρεββάτι με στρώμα φτιαγμένο σαν από λεπτό συρμάτινο δίχτυ ήταν το χειρουργικό κρεββάτι .

Τράβηξαν δίπλα το φορείο και με ανασήκωσαν με ένα τρόπο δικό τους πάνω στο χειρουργικό κρεββάτι .

Το δωμάτιο ήταν παγωμένο .

Ένα ρολόι στον τοίχο απέναντι ακριβώς

μου στους πάγκους διάφορα ιατρικά όργανα .Γύρω μου ένα επιτελείο γιατρών με πράσινες στολές και πράσινο σκουφάκι ,καρδιολόγοι ,αναισθησιολόγοι γαστρεντερολόγοι και το δεξί χέρι του Χειρουργού του Κου Κανδηλώρου ,ένας άλλος αξιόλογος επιστήμονας ο πατριώτης μου με καταγωγή από την Μόρφου καθηγητής Μελλιδώνης .

Πιασμένα τα χέρια μου με βελόνες άρχισαν να μου προσθέτουν και αλλους όρους ,αίμα . Ένιωσα ξαφνικά από την μέση γύρω γύρω της κοιλιακής χώρας κάτι σαν ατμό ζεστό που με περικύκλωνε και με ζέστανε φέρνοντας μου μια χαλάρωση .

Ταυτόχρονα μου χορηγήθηκε από τον αναισθησιολόγο η νάρκωση και θυμάμαι λίγο πριν με πάρει αυτός ο γλυκός ύπνος να μου βάζουν την μάσκα χορήγησης οξυγόνου.

Ένοιωθα καλά ήρεμη πολύ .

Ήμουνα πια στα χέρια των γιατρών .

Ώρες πολλές κρατούσε το χειρουργείο και η αγωνία των δικών μου στα ύψη.

Έβγαινε έμαθα αργότερα κάθε φορά ο ίδιος ο γιατρός μου και όχι κάποια νοσοκόμα να τους ενημερώνει .

Τα πράγματα ήταν δύσκολα και ήθελε ο ίδιος να ενημερώνει.

Μετά από 14 ατελείωτες ώρες για όλους τους το χειρουργείο τελείωσε .

Ο γιατρός ενημέρωσε ότι έκανε ότι καλύτερο μπορούσε λέγοντας ότι αφαιρέθηκαν 32 μπλοκ λεμφαδένων περισσότερο από το μισό παχύ έντερο και μεγάλο μέρος του λεπτού εντέρου .

Ο όγκος ήταν τεράστιος καθάρισε είπε καλά αλλά το αποτέλεσμα αβέβαιο.

Πολλές φορές και ας πέρασαν τόσα χρόνια σκέφτομαι τι πέρασαν μαζί μου και βουρκώνω.

Ξυπνάω μετά από ώρες φασκιωμένη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο .

Δεν μπορούσα καθόλου να κουνηθώ κρύωνα πολύ .Το χρώμα μου όπως μου είπαν οι άλλοι ήταν άσπρο όπως των νεκρών.

Τα μάτια μου μισόκλειστα .

Δύσκολες ημέρες ,δύσκολες οι νύχτες.

Πόσες νύχτες βρέθηκα αλλού ψηλά στον ουρανό και να βλέπω από κάτω ένα απέραντο οικόπεδο με ένα τοίχο να το χωρίζει στην μέση .

Η μια μεριά του οικοπέδου ήταν γεμάτη πράσινο, λουλούδια και μικρά παιδάκια με άσπρα ρούχα ντυμένα να τρέχουν χαρούμενα και να παίζουν ,να τραγουδάνε.

Η άλλη μεριά ήταν όπως μια πόλη γεμάτη ανθρώπους να τρέχουν στην καθημερινότητά τους αλλά ανάμεσα τους όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα να κοιτάνε ψηλά με ζωγραφισμένη την θλίψη στα πρόσωπα τους ,χωρίς να λένε τίποτα και από τα μάτια τους να τρέχουν δάκρυα πολλά δάκρυα και εγώ τους έβλεπα και πονούσα μαζί τους όχι δεν ήθελα να τους αποχωριστώ όχι ακόμα και τότε βλέπω τον βαρκάρη ντυμένο με ένα μακρύ φόρεμα λευκό και πρόσωπο κατακόκκινο ,τα μάτια του γεμάτα φωτιά και κακία έτσι μου φάνηκε να με πλησιάζει και χωρίς να το καταλάβω μου πήρε το χέρι και το δάγκωνε,ένοιωθα την απαίσια γλώσσα του μαζί με τα δόντια του να μου τρώει την σάρκα μου να νιώθω ένα φόβο αλλά μαζί και μια ανεξήγητη δύναμη .

Τότε εγώ ενώ βρισκόμαστε μαζί ψηλά και κονταροχτυπιόμαστε ποιος θα επικρατήσει με μια κίνηση τον έσπρωχναν μακριά μου ,δεν έφευγε και άλλη δύναμη από εμένα και ξανά ξανά και στο τέλος τον απώθησα.

Ανακτούσα τις δυνάμεις μου το ένοιωθα.

Χωρίς να ξέρω το γιατί ένοιωσα το κορμί μου ενώ αιωρείται ψηλά να κατεβαινει σιγά σιγά και να βρίσκομαι ξανά στο κρεββάτι του νοσοκομείου .Είδα τότε τον αντίπαλο μου να με κοιτά από μια γωνιά του δωματίου απέναντι μου .Είχε τα χέρια του μπροστά δεμένα,φορούσε ακόμα την άσπρη χλαμύδα του ,τα απαίσια μάτια του κατακόκκινα να με κοιτάζουν αλλά φοβισμένα πια .Τον νίκησα δεν ήρθε ακόμα η ώρα .

Πολλά περιστατικά έζησα παρά πολλά .

Έζησα το ΘΑΥΜΑ του Θεού μας .

Η αγάπη όμως των δικών μου ,των συναδέρφων μου ,των συγγενών μου των γιατρών ,του νοσοκομειακού προσωπικού πολύ μεγάλη .

Με αποκαλούσαν η μαχήτρια της ζωής και της αγάπης.

Εγώ συνέχιζα να ονειρεύομαι πότε θα τελείωναν όλα και οι γιατροί πόσο θα άντεχα .

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά όταν ήρθε ο γιατρός με τους υπόλοιπους γιατρούς για αλλαγή και τράβηξαν το σεντόνι που ήμουνα σκεπασμένη .

Βούρκωσε ο καλός μου γιατρός και μου λέει γλυκά Μαρία μου σε παρακαλώ μην κοιτάς εσύ την κοιλιά σου .

Εγώ έκανα μια πλαστική για αποκατάσταση όσο έπαιρνε διότι μεγάλη η τομή ψυχή μου .

Ένιωθα ότι σου το όφειλα .Δεν ήθελα να κρεουργήσω το όμορφο σώμα σου αλλά δεν γινότανε διαφορετικά .Παίζεται η ζωή σου,Μπορείς να κάνεις αργότερα εσύ μια πιο τέλεια αποκατάσταση .Μην κοιτάς ψυχή μου δεν θέλω να σοκαριστείς όπως έχει συμβεί με άλλους ασθενείς

Γέλασα όσο μπορούσα γιατί με το τράνταγμα πονούσα πολύ όμως γινότανε εγώ να μην γελάσω με αυτά που άκουγα Κοίταξα την τομή και στράφηκα κοιτώντας τον γιατρό στα μάτια .

Πάντα μου αρέσει να κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια και του λέω

Γιατρέ το σημάδι αυτό είναι η επαναφορά στην ζωή μου ,δεν με τρομάζει ούτε με ενοχλεί και να ξέρεις ότι από μικρή όλοι με αποκαλούσαν ότι είμαι από άλλο πλανήτη για αυτό είμαι άλλη ασθενής εγώ .

Δεν έδωσα ποτέ σημασία σε ασήμαντα πράγματα ,ή στην εξωτερική εικόνα ενός ατόμου .

Εγώ δίνω σημασία στον εσωτερικό πλούτο και εγώ νοιώθω γεμάτη που αυτή την στιγμή ζω ,μιλώ μαζί σας.

Περιμένω τώρα να μου πείτε το επόμενο βήμα .

Ήξερα πως θα υπήρχε επόμενο βήμα δεν ήμουνα χαζή ήμουνα προετοιμασμένη απλώς δεν το περίμενα τόσο νωρίς .Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ πριν καλά καλά πατήσω τα πόδια μου από το χειρουργείο μου μίλησε ο γιατρός.

Πρέπει να γίνουν αμέσως χημειοθεραπείες ,πρέπει να χτυπήσουμε αμέσως για τυχόν υπολείμματα και γίνει ανατροπή σε όλη αυτή την προσπάθεια.

Ήθελε την συναίνεση μου ,έπρεπε εγώ να αποφασίσω διότι ήμουνα αδύναμη ακόμα μόλις δέκα ημέρες μετά από ένα μεγάλο χειρουργείο .

Τα ράμματα ακόμα ήταν εκεί .

Προχωράμε δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη γιατρέ μου ακολουθώ .!!!

Πόσες φορές βούρκωσε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος μαζί μου και πόσες άλλες τόσες φορές μου εξέφρασε τον θαυμασμό του .

Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα .Οι γιατροί να προλάβουν το στοίχημα για την ζωή μου και εγώ το στοίχημα με τον εαυτό μου .

Να πατήσω στα πόδια μου ξανά ,να τρέξω στην παραλία μου ,σε αγρούς γεμάτους από κόκκινες παπαρούνες να πάρω βαθειές αναπνοές ,να αγναντέψω μια ανατολή ,ένα ηλιοβασίλεμα ,να αγαπήσω και να αγαπηθώ ,να κάνω μια αγκαλιά στους δικούς μου που δεν έφυγαν στιγμή από κοντά μου .

Στις λατρεμένες μου κόρες ,στον άντρα μου ,στα αδέρφια μου στους φίλους και στους συναδέρφους μου που δεν σταμάτησαν στιγμή να νοιάζονται για μένα .

Σε απλούς ανθρώπους που είχαν έρθει στο γραφείο μου και είχαν γίνει φίλοι μου .

Μεγάλο πράγμα και δύναμη η αγάπη.

Να γυρίσω στην δουλειά μου .

Τέλος αυτό που πεθυμώ και αγωνίζομαι τόσα χρόνια στην επιστροφή στην αγαπημένη μου πόλη την Αμμόχωστο μου Στοίχημα ζωής !!

Προχωράμε λοιπόν .Ήρθε στο δωμάτιο μου στο 626 ο Διευθυντής ογκολόγος ο Επίκουρος Καθηγητής Γιώργος Σταθόπουλος κορυφή εδώ στην Ελλάδα και στην Αμερική για τις έρευνες του σε κάθε μορφής καρκίνου .

Στα χέρια του πολλοί διάσημοι και άγνωστοι σώθηκαν .

Ο γιατρός αυτός δεν είχε σχέση με τον χειρουργό μου τον καθηγητή Κανδηλώρο που τον έβλεπες να βουρκώνει και να σου μιλάει με γλυκύτητα .

Ο καθηγητής αυτός δεν κρυβόταν τα έλεγε όλα κουτσουράτα χαχα .

Εγώ όμως τον κατάλαβα δεν ήταν κακός αλλά ιδιόρρυθμος και μια μεγάλη καρδιά, που έτσι και του έβρισκες το κουμπί τον έκανες λιώμα .

Ήταν φωνακλάς αλλά και ψυχούλα .

Τους βοηθούς του τους τάραζε.

Ξέφυγα μου φαίνεται .

Λοιπόν Μ. μου λέει άκουσε προσεχτικά ... Οι πιθανότητες αυτή την στιγμή που αρχίζουμε τις χημειοθεραπείες για ζωή είναι σχεδόν μηδενικές .

Όμως δεν μπορούμε να μην το παλέψουμε έτσι ;

Ναι έτσι γιατρέ του απαντώ .Εσύ θα ακούς μου λέει .

Ναι ακούω αφού όμως με ρωτάτε να μην σας απαντήσω ;

Χαμογέλασε ναι, ναι πάμε παρακάτω .

Κοίτα οι χημειοθεραπείες αυτές που θα κάνεις είναι πάρα πολύ δυνατές είσαι αδύναμη πολύ .

Ο κύκλος τους είναι πενθήμερα από το πρωί ως το βράδυ συνεχόμενα στο νοσοκομείο .Και κάθε 15 ημέρες ξανά .

Είναι επώδυνες στην περίπτωση σου διότι η εσωτερική τομή πολύ μεγάλη και δεν έχει επουλωθεί ακόμα .Καθώς θα χορηγούνται τα φάρμακα(κοκτέιλ ) ενδοφλεβίως θα σε καίνε εκτός από τις παρενέργειες που φέρουν τα ίδια τα φάρμακα .

Γιατρέ είπαμε τέλος είμαι έτοιμη όμως να σας ρωτήσω κάτι ;

Θα μπορώ να πηγαίνω στην δουλειά μου ;

Με κοίταξε και ναι μου χαμογέλασε και μου είπε ναι θα πετάς θα το δεις και εσύ μόνη σου .

Εγώ αλήθεια δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω μετά κατάλαβα αυτό το ιδιαίτερο χιούμορ που είχε αλλά δεν ήταν μόνο αυτό ήθελε να μην τρομάζει ήθελε να το δω μετά στην πορεία εγώ .

Ορίστηκε λοιπόν 15 Μαρτίου 2004 .

Περπατώντας πολύ σιγά και κρατώντας με το ένα χέρι μου το σημείο της τομής μπήκα στο ασανσέρ από τον 6ον όροφο του Ερρίκος Ντυνάν και πατώντας το κουμπί για το ισόγειο στην μονάδα ημερήσιας νοσηλείας .Δίπλα μου ο αγαπημένος μου αδερφός και άγγελος μου ο Ε.. μου .

Ο αδερφός μου που μονολογούσε συνέχεια γιατί κορίτσι μου σε σένα. Μακάρι να ήταν σε μένα να σου έπαιρνα αυτούς τους πόνους ,λες και λίγα είχε περάσει αυτός με τα πόδια του από τον πόλεμο.Ήταν και αυτός δυνατός ούτε γκρίνιες ούτε τίποτα .

Μην τον αφήσετε ποτέ να σας νικήσει.

Παλέψετε με Δύναμη και Χαμόγελο

Πίστη και Υπομονή.

Και η ζωή συνεχίζεται με Πίστη, Αγάπη και Θετική Ενέργεια.

Μαρία Ιωάννου-Φίλη.