🍬Καραμέλες 🍬

Είναι πιο γλυκά – εν τέλει – στο σκοτάδι.

Τα μάτια συνηθίζουν να βλέπουν όσα δεν φαίνονται.

Η ακοή της καρδιάς προσαρμόζεται·

κι η αφή γίνεται μοίρα,

που βρίσκει – τυφλή σχεδόν – τα κόκκινα.

Όσα δεν γνωρίζεις,

ποτέ δεν άργησαν.

Όσα φόρεσες κι έμειναν καθαρά,

ζηλεύουν τους λεκέδες.

Κι εγώ, που αγάπησα χωρίς να ξέρω

ούτε το τι, μήτε το πώς,

ψιθυρίζω στο σκοτάδι τα τραγούδια

που σου χάρισαν ξένα χείλη.

Τα κάμω δικά σου,

να σε πονάω μέσα μου.

Κι έτσι ακόμα – δεν έπαψα να σε φορώ·

σαν καθάριο, μαύρο μαντήλι –

να κρύβονται οι λεκέδες

απ’ το σκάρτο κοκκινάδι σου.

Μην ζηλέψουν οι ίνες μου άλλον λεκέ.

Δεν είναι εύκολο να λερωθείς, μου είπαν.

Κι εγώ, που από παιδί το τόλμησα,

σήμερα στέκω σε τόπους ανωτέρας βίας,

στα μαύρα ντυμένος.

Όχι γιατί μου λείπεις στο περήφανό σου τώρα –

μα επειδή έλειπες από πάντα.

Ίσως αυτή να είναι η αιτία

που αγγαρεύεις το μέλλον

να φέρεται με τέτοια απρέπεια.

Πρέπει να σταθώ αντάξιος των λέξεών μου.

Ίσως να αρχίσω να γευματίζω με κακές παρέες:

με κάποια ανάρχα κύματα,

με τελείες εν μέσω του πελάγους

και θαυμαστικά που καταδικάστηκαν

για απάθεια στους νόμους των ετών.

Έτσι θα γράφω τη λέξη σε αγαπώ,

με συνοδεία – για προστασία –

ένα από πάντα κι ένα για πάντα.

Αφήνοντας τα ανάρχα κύματα,

τις τελείες και τα θαυμαστικά

να ξεπηδούν όπως κι όπου θελγούνται.

Ίσως, γι’ αυτό, με πρόδωσες στην άδολη λήθη.

Κι όσο με πόνεσες – σε πόνεσα.

Υπήρξα πρόβλημα.

Είσαι θάνατος.

Πασιφανές το κενό

μεταξύ ειλικρίνειας κι αναστολής.

Μα ποιος να νοιάζεται για όλα ετούτα;

Μόνος μου τα λέγω,

μόνος μου τα πλένω,

τα παρφουμάρω.

Μόνος μου τα τρώγω –

εγώ, μες στο σκοτάδι μου.

Κι αν είναι να σε θρυμματίσω στο παρόν,

στο αυστηρό παρόν,

στο λέγω –

κι ας τολμήσει μόνο του να γραφεί,

σαν τότε: λάθος.

Από ~ πάντα,

Σε! Αγαπάω.

Γειά ~ Πάντα...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης🍬