Κακές σκέψεις...

Μερικές φορές και τώρα περισσότερο μου κακοφαίνονται πράγματα,σκέψεις,σκηνές,

βλέμματα,

που τους άλλους αφήνουν αδιάφορους.

Είναι τόσο ασήμαντα ή τόσο κακόβουλα,

που τα καταπίνεις αμάσητα;

Είναι λόγια υποτιμητικά

ή εγώ τα αντιμετωπίζω παράλογα;

Είναι κατακριτέα βλέμματα

ή μήπως έχασα την αίσθηση του χιούμορ

και ξαφνικά φαντάζομαι δήθεν κακίες;

Με βαραίνουν,που σκέφτομαι μήπως

παραέγινα εύθικτη,υπερβολική,ψυχρή,

προβληματίζομαι,αναλύω,

πληγώνομαι,

οι άλλοι τα προσπερνούν ατάραχοι,

αναίσθητοι,προσωπιδοφόροι.

Ίσως η προσωπική αντιμετώπιση

αγγίζει τις χορδές της ψυχής μου,

λεπτομέρειες ανεπαίσθητες

μου καταστρέφουν τη διάθεση

και αλλάζουν οπτικές.

Είναι τόσο εξαντλητικό

να νιώθεις τόσο βαθιά,

όταν για τους άλλους

είναι ανάλαφρα πηδηματάκια.

Μπορεί όμως αυτή η ευαισθησία

να είναι ευλογία,

να ψυχανεμίζομαι σιωπηλές καταστάσεις

που ζητούν επίλυση,

πόνους δυσβάσταχτους..

Έτσι μάλλον έμαθα να ζω,

να συνδέομαι,να συμπονώ να συναισθάνομαι.

Προτιμώ να νιώθω υπερβολικά,

παρά να μη νιώθω καθόλου.

Υπάρχουν στιγμές που εύχομαι

να ήμουν πιο σκληρή,πιο ανθεκτική.

Να μη με πονά η αδιαφορία

να μη με τσακίζει η απόσταση.

Κυκλώνουν οι σκέψεις

οι λεπτομέρειες βουνά,

έχεις τη δύναμη να υπερβαίνεις

ν αγαπάς χωρίς φίλτρα.

Πιθανό σημάδι ύπαρξης καρδιάς

στον ακατανόητο κόσμο.

Ίσως εγωισμός που πληγώνει.

Μια ζωή αληθινή

με πληγές κι ενσυναίσθηση...

Κατερίνα Καρασούλα 🌹