Κάποτε "δεν ξεχνουσαμε" Σήμερα δεν μιλάμε...

Στη Γάζα δεν πέφτουν απλώς βόμβες.

Πέφτουν και οι μάσκες.

Πολιτικές. Θεσμικές. Ηθικές.

Όταν ένα καθεστώς ισοπεδώνει νοσοκομεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, σχολεία

και ολόκληρες οικογένειες, δεν πρόκειται για «αμυντική επιχείρηση».

Πρόκειται για γενοκτονία.

Και όσοι στηρίζουν, συγκαλύπτουν ή σιωπούν,

δεν είναι ουδέτεροι. Είναι συνένοχοι.

Ανάμεσά τους: η Κυπριακή και η Ελληνική κυβέρνηση.

Με τις στρατιωτικές διευκολύνσεις, την πολιτική στήριξη, τις διπλωματικές ακροβασίες και την ανεκτική σιωπή, Κύπρος και Ελλάδα έχουν καταστεί ηθικά και πολιτικά συνυπεύθυνες.

Όταν επιτρέπεις το έδαφός σου για στρατιωτικές επιχειρήσεις που καταλήγουν σε μαζικές σφαγές, δεν είσαι θεατής.

Είσαι συνεργός.

Το 1974, ο κυπριακός λαός βίωσε την εισβολή και την κατοχή.

Το 37% του νησιού παραμένει μέχρι σήμερα υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.

Χιλιάδες Κύπριοι έγιναν πρόσφυγες, έχασαν τις περιουσίες τους, τους συγγενείς τους, τις ρίζες τους.

Η φράση «Δεν Ξεχνώ» χαράχτηκε βαθιά στη συλλογική συνείδηση.

Κι όμως, σήμερα ξεχνάμε.

Αντί να δούμε στον παλαιστινιακό λαό τον δικό μας καθρέφτη, στηρίζουμε ή ανεχόμαστε την Ισραηλινή επιθετικότητα, ένα κράτος που επεκτείνεται με εποικισμούς σε κατεχόμενα εδάφη, που εξοντώνει αμάχους, που διαπράττει εγκλήματα πολέμου μπροστά στα μάτια του κόσμου.

Αλήθεια:

Τι διαφορά έχει μια τουρκική εισβολή στην Κύπρο από μια Ισραηλινή εισβολή στη Γάζα;

Όταν ήμασταν εμείς οι πρόσφυγες, ζητούσαμε αλληλεγγύη.

Σήμερα, όταν βλέπουμε τον άλλο να ξεριζώνεται, δίνουμε βάσεις στους θύτες του.

Αυτό δεν είναι μόνο υποκρισία.

Είναι ιστορική προδοσία.

Και ας μην τολμήσει κανείς να το παρουσιάσει

ως «κομματική γραμμή».

Δεν έχει χρώμα αυτή η φωνή.

Ούτε μπλε, ούτε κόκκινο, ούτε πράσινο.

Έχει το χρώμα του αίματος των αθώων και το φως της ανθρωπιάς και της αντίστασης.

Μιας αντίστασης πέρα από σύνορα, ιδεολογίες και προπαγάνδα.

Μιας φωνής που δεν μπορεί άλλο να σιωπά μπροστά στην οργανωμένη βαρβαρότητα.

Η Διεθνής Σύμβαση του 1948 για την Καταστολή της Γενοκτονίας είναι σαφής:

Η εκ προθέσεως εξόντωση μιας εθνικής ή εθνοτικής ομάδας αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Το να προσφέρεις υποστήριξη, διευκολύνσεις, διπλωματική κάλυψη ή σιωπή προς αυτό το έγκλημα,

σε καθιστά μέρος του προβλήματος.

Θα λογοδοτήσετε.

Η ιστορία δεν ξεχνά τους συνεργούς.

Και οι λαοί δεν συγχωρούν όσους πούλησαν τη συνείδησή τους στο όνομα των «γεωπολιτικών συμφερόντων».

Μπορεί σήμερα να αισθάνεστε άνετοι

μέσα στην υποκριτική σας κανονικότητα.

Αλλά οι νεκροί δεν ξεχνούν.

Οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν.

Η Ιστορία, ακόμα κι αν αργεί,

απαιτεί λογαριασμό.

Λευτέρης Ελευθερίου