Τότε, που ήταν ακόμα ανάλαφρα πλήκτρα τα βήματά σου και διέσχιζες τα λευκά φτερουγίσματα της ζωής, ισορροπούσες στο κενό. Οι δείκτες της ανεμελιάς κατηφορίζανε αγκομαχώντας την άγνοια του χρόνου και με φόρα σημαδεύανε γλυκά τις αξεθώριαστες μνήμες.
Ισορροπώντας στο κενό, κρατούσες τον ήλιο παραμάσχαλα και στην μελωδική ωδή του, κρέμαγες για φυλακτά τα ακοίμητα φεγγάρια. ‘Έριχνες άγκυρα σε άστεγους ωκεανούς και κάτω από τα δάκρυα του Θεού, τους φύλαγες.
Δεν ρώταγες τι είναι ζωή, παρά μόνο το βλέμμα σου αναμετριόταν με το δικό της. Σε άφησε να ψηλαφίζεις το αθάνατο ανάστημά της, για να πιστέψεις πως οι ηττημένοι δεν πολέμησαν ποτέ. Για πρώτη φορά, ξεδίψασες από το νέκταρ της βροχής και την ομίχλη που σου έκοβε τη θέα, τη διέλυσες.
Ισορροπώντας στο κενό, τα αγέρωχά σου τείχη τιθασεύουν φουρτουνιασμένες θάλασσες που οραματίστηκαν στεριές στον σκοτεινό βυθό τους. Σε μια απρόσμενη στάση, αντίκρυσες όσους ανέμεναν μια τελειωτική σου βουτιά με θεαματική πτώση στον πυθμένα της αφάνειας.
Ισορροπώντας στο κενό, οδεύεις στο άγνωστο προσπερνώντας το προφανές και συνεχίζεις να ψηλαφίζεις το αθάνατο ανάστημα της ζωής, που αναπάντεχα σου θυμίζει... Πως οι ηττημένοι είναι όσοι δεν πολέμησαν ποτέ...
Opmerkingen