Θυμάμαι...

Σκιτσογράφος Ευαγγελία Αλιβιζάτου

   Θυμάμαι...

Με κοιτούσες με βλέμμα στυλωμένο...

Κάρφωνες τη ματιά σου στη ματιά μου, μα σαν να σε

μαγνήτιζε κάποια οπτασία παρέμενες σιωπηλός...

Ετσι, ακριβώς, σαν να 'σουν φωτογραφία σε κορνίζα

στολισμένη πάνω σ' ένα κομό...

Μα ήταν τόσο, μα τόσο εύγλωττη αυτή η ματιά σου που αποπλάνηζε την καρδιά μου, που σα μέλισσα άπληστα

ρουφουύσε την προσφερόμενη

γύρη της και ριγούσαν τα φύλλα της,

έτσι, όπως ριγούν τα φύλλα του ρόδου στο άγγιγμα

μιας νιόγεννης, εωθινής ανάσας.

Ω, τι γλύκα εξέπεμπε αυτή η ματιά στο περβάζι

της προσμονής... πόση εγκαρτέρηση περιείχε.

Ω, τι ανομολόγητο πόθο εξήγειραν οι άφωνες λέξεις της ...

Τι σιωπηλό, ερωτικό παραλήρημα ήταν αυτο!!

Ερωτική έξαρση ξεχυνόνταν απ' τις σιωπηλες ματιές σου.

Γόνιμοι σπόροι που κυοφορούσαν πόθο

στα εύπιστα κύτταρά μου και σαν άβουλο κύμα τα ανατάραζαν...!!

Εκλάμβανα την ηχώ της καρδιάς σου, σαν ένα μοναδικό,

πρωτοκάλεσμα Αγάπης.

Έτσι, υπότασες την ψυχή και σκλάβωνες την καρδιά,

τυλώντας την με μαεστρία σ' έναν μίτο αποδοχής,

με προορισμό τον αμφίδρομο λαβύρινθο του Εγώ σου...

Ωω, πως θυμάμαι,

εκείνες, τις άφθορες χρονικές στιγμές,

εκείνες, ακριβώς, τις στιγμές της ιερής μεταλαβής

που γεννιέται μια Αγάπη...

Και άκμαζε και πλήθαινε μέσα μου,

φωτολουσμένη στο άχραντο φως Της.

Νόμιζα...

"Ποτέ δεν θα σ' αρνηθώ..."

ξεστόμιζαν, τέλος, ξέπνοα τα χείλη σου.

Και μέσα από εκείνη, την εκφορά των φωνηέντων

που παλλόταν η φωνή σου, ξεχυνόνταν άφρονη

λαχτάρα !

Έτσι νόμιζα...

Και τώρα, για δες... μα, για δες...

Όλα βάφτηκαν ωχρές κλωστές στην περασιά του χρόνου

και καταποντίστηκαν άκαιρα σκαριά στα ωκεάνεια

βάθη μιας ειμαρμένης λήθης!

Γιατί; γιατί...

"Η Αγάπη..."

Αχ, αυτή η Αγάπη ...

"Τι μεγαλείο!!"

Θυμάμαι, έλεγες...

Ολάκερες στιγμές η ανάσα σου, τριγμός ζωής γινόταν

στο προσκεφάλι Της ...

Πού πήγαν, αλήθεια, εκείνες οι στιγμές, οι τόσο μοναδικές στιγμές,

εκείνες που ρίζωνες στην ψυχή μου και ύψωνες αιωνόβιο

κορμό βαθιά μου;

Που πήγαν οι στιγμές, εκείνες,

που φούντωνες στην καρδιά μου και γινόσουν

αειθαλής κι αειφόρος κάμπος συναισθημάτων;

Σε ποιό βαθύ άντρο των "μη" κρύφτηκαν σαν δεινοί προδότες;

Ποιά ισχύ ανώτερη από την Αγαπη τις κατετρόπωσε;

Και η Ευτυχία...

Αχ, η Ευτυχία, τόσο άδολη, τόσο άπιαστη μα και τόσο άμυαλη,

σαν πυγολαμπίδα χόρευε στο φως της ματιάς σου,

μην υποψιαζόμενη καν το επικείμενο ολοκαύτωμά Της...

Το ανέφικτο ουτοπικό ταξίδι της αφελούς καρδιάς μου,

σε ποιό δολερό κύμα έρμαιο σκαρί πλανιόνταν τάχατες;

Κι όλο:

"Ποτέ δεν θα σ' αρνηθώ!!!!"

ψέλλιζες με πάθος...

"Ποτέ, αυτό, δεν θα τελειώσει..."

Έντυνες τις λέξεις με τέτοια βαθιά στωικότητα,

που δεν άφηνες περιθώρια αμφισβήτησης...

Και μέσα από μια εξαπόλυση πληθώρας συναισθημάτων

γινόσουν κυρίαρχος της ευπιστίας μου,

όπου

ουρανόφερτες νότες, λες, ανήγγειλαν

τον περιούσιο ερχομό της Αγάπης

κι εγώ άλαλη και γονυπετής σώπαινα εμπρός

στη μυστηριακή τελετουργία Της...

Κι όμως, για δες... μα, για δες...

πώς να το πιστέψω.

Αίφνης, όλα, τα φωνήεντα που με τόσο στόμφο διαλαλούσες

την πραμάτεια της αγάπης "σου",

σαν χαμένοι μετεωρίτες, βασίλεψαν στην άβυσσο

της λάμιας λήθης.

Έτσι... Με μιας αιφνίδιας κι άτοπης οπισθοχώρησης χανταχώθηκαν στα χαρακώματα της απάρνησης... Έτσι, σαν αιθάλη,

σαν τέφρα μιας τέως φωτιάς ...

Πώς και γιατί; Πάντα θα αναρωτιέμαι...

Τα μόνα στίγματα που έμειναν στην κατοχή μου.

Οι μόνες στίξεις, τα πάμπολλα κι εύλογα ;;;;;;..

Οι μόνες σταθερές, αποτίμηση μιας καταδικαστέας ειμαρμένης, που σαν λόγχες

τρυπούν ξανά και ξανά, γεμίζοντας με πληγωμένα,

σιωπηλά σύμφωνα πίκρας την άδολη μνήμη της καρδιάς μου...

Και στοχάζομαι πια...

Σε ποιό ουτοπικό μονοπάτι του νου συναπαντήθηκα μ' αυτόν, τον "εξειδικευμένο" έρωτα;... Μήπως ήταν μια λαχτάρα της καρδιάς,

ν' αγγίξω το υπέρτατο φως της Αγάπης, σ' έναν κόσμο χαμένο, ξύλινο κι αδιάφορο;

Μήπως, λοιπόν, έτσι ερωτεύτηκα μιαν ψευδαίσθηση,

μέσα από ένα ακαθόριστο φιλί, που ονειρεύτηκα, μεταξύ

φθαρτού κι αφθαρσίας της ψυχής σε μιαν ακαθόριστη στιγμή

μιας ονειροφαντασίας μου;..."

Λιλή Βασιλάκη 🌹