Παλιό κονιάκ στην κάβα της ψυχής,
θυμίζει τη θέρμη της πνοής σου
σαν λιγοψυχούσε μέσα στην αγκαλιά μου!
Χείλη σκασμένα από τον άνεμο σαν ψιθυρίζει
και τα φιλά πάντα απαλά αιθέρια,
προσομοιάζει στο μεθυστικό γλυκό φιλί!
Απρόσκλητος επισκέπτης
στην αιώρα βαθυστόχαστων συλλογισμών
που ξεδιψά και υγραίνει τις ρωγμές στα χείλη!
Απουσία που η θύμηση της προκαλεί ρίγος,
σε κάθε κύτταρο που αυθαδιάζει.
Κάθε γουλιά ευφραίνει τον ουρανίσκο,
θυμίζοντας τον οργασμό ψυχής!
Αράχνες έπλεξαν ιστό.
Νυχτερίδες πέταξαν να με τρομάξουν..
Δεν σκιάχτηκα, δε δείλιασα λεπτό, το φύλαξα να το γευτώ!
Γουλιά, γουλιά βρέχω τα χείλη μου.
Γουλιά, γουλιά ξεδιψώ την απουσία σου!
Φωτεινή Παπαδόπουλου
Comentarios