Οι Θεολόγοι βρίσκονται διαρκώς παραγκωνισμένοι συγκριτικά με άλλους καθηγητές στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα.
Αλλά δεν ευθύνεται η ταύτιση των θρησκευτικών με το συντηρητισμό και την κατάκριση αποκλειστικά στην προκατάληψη πολλών, αλλά στην ίδια τη συμπεριφορά των θεολόγων.
Συνδυάσαμε τη θεολόγο με κότσο, μακριά φούστα, γυαλιά και μία μεγάλη ελιά στο μάγουλο.
Αυστηρή και με βλοσυρό βλέμμα, έτοιμη να κατακρίνει στο βωμό μίας αγάπης που δίνεται υπό προϋποθέσεις και πάντοτε όταν σε έχει καταστήσει ένα νευρωτικό πλάσμα.
Οι θεολόγοι έχουμε αποτύχει. Έχουμε αποτύχει να μιλήσουμε για το ουσιαστικό νόημα της πίστης, την υπέρτατη αξία της Χριστιανικής ελευθερίας, την αγάπη και αποδοχή του πλησίον η οποία είναι η αξιακή κυκλοφορία που τροφοδοτεί την καρδιά της πίστης.
Γιατί οι καθηγητές Θεολογίας απώλεσαν τον ανθρωπιστικό τους ρόλο, της εκπαιδευτική τους ευαισθησία και κατήντησαν άκριτοι μεταφορείς κειμένων που ανήκουν σε ένα τελείως διαφορετικό κοσμοείδωλο;
Γιατί πνίγηκαν στο γράμμα του Νόμου, στη θεοποίηση των λόγων απλών προσώπων οι οποίοι θεοποιούνται και διεκδικούν τον τίτλο του αλάνθαστου και του τέλειου;
Δεν είμαστε πια το πνευματικό νοσοκομείο;
Μπήγουμε ένα μαχαίρι περισσότερο στην καρδιά ανθρώπων οι οποίοι βαλτωμένοι, βγαλμένοι στα απόνερα της ζωής αναζητούν λόγια ενθαρρυντικά που δεν οδηγούν σε απόγνωση.
Γινόμαστε ειδωλολάτρες, καθιστώντας απόλυτο νόμο τα λόγια φθαρτών προσώπων, καταπατώντας την ελεύθερη κριτική σκέψη.
Οι Θεολόγοι γίναμε απαρχαιωμένοι, αιμοσταγείς κριτές, αποτυγχάνουμε να λειτουργήσουμε ως πνευματικό νοσοκομείο. Δεν τα βλέπουμε, αλλά γύρω μας υπάρχουν παντού αίματα.
Πρέπει να μας ξαναψάξουμε, να έρθουμε κοντά στην αλήθεια, στον πυρήνα της πίστης, να βάλουμε τον άνθρωπο πάνω από το Σάββατο, πάνω από κάθε κοσμοείδωλο.
Comments